maandag 31 augustus 2009

Opletten!

Dat wordt, in ieder geval voor de trouwe lezers, opletten geblazen. Je kunt er van nu af aan niet zonder meer van uitgaan dat wat je leest ook door mij (Evert dus) geschreven is. Immers, mijn oproep heeft ertoe geleid dat twee personen zich hebben aangemeld als 'gastschrijver'. Kijk dus altijd even onderaan het blog wie het geschreven heeft.

Intussen heeft nummer één zijn eerste, zij het wat korte, bijdrage al geleverd (zie hieronder). Zijn/haar laatste regel klopt. Ik heb geen idee wie het is. Zo blijft het voor mij ook nog een beetje spannend.

Natuurlijk heb ik geen 'gastschrijvers' uitgenodigd om het mezelf wat makkelijker te maken. Ik blijf gewoon elke dag bloggen, tenzij ik van huis ben, maar dat kondig ik altijd van tevoren aan. Het zou dus zomaar kunnen dat als ik inderdaad van huis ben, je toch iets te lezen hebt. Is dat geen aardige service?
x

Mystery guest

Dat lijkt me wel leuk. Zo af en toe lees ik Beggartalk, sinds ik daar een keer via Google op terecht kwam. Die Evert heeft af en toe wel aardige ideeën. Ik heb er wel eens over gedacht zelf een blog te beginnen, maar in de eerste plaats ontbreekt me de tijd om dat frequent te doen en in de tweede plaats denk ik niet dat ik heel vaak iets boeiends heb op te merken. Maar als ik een keer niets anders te doen heb en een aardige inval heb, maak ik graak gebruik van de mogelijkheid die Evert biedt.

Ik denk niet dat Evert weet wie ik ben en het lijkt me wel aardig dat zo te houden. We zien wel.

Meedoen?

Nu al enkele jaren schrijf ik vrijwel dagelijks een nieuw blog. Een heel enkele keer ben ik te weinig geïnspireerd en een paar dagen per jaar ben ik het land, of alleen maar het huis uit. Dan ga ik niet op zoek naar een pc. Ik kan nog steeds zonder. Maar als ik thuis ben schrijf ik, vooropgesteld dat ik daar ook fysiek toe in staat ben. Dat laatste was ook, ik vertel het nog maar eens, de oorspronkelijke motivatie voor het schrijven van dit blog. Ik woon alleen en ergens over struikelen en ongelukkig terecht komen is niet een geheel theoretische mogelijkheid. Of een essentieel onderdeel van mijn lichaam disfunctioneert plotseling. Nu komt het regelmatig voor dat ik een week of langer geen enkel contact heb met familieleden of vrienden. Mijn buren zullen me ook niet meteen missen. Het zou dus zomaar kunnen dat ik een keer in de krant vermeld zou worden als iemand die al geruime tijd levenloos thuis lag. Bij mijn weten zijn er geen mensen die dat een opwekkend bericht vinden. Wanneer echter rond negen uur 's ochtends nog steeds geen 'Beggartalk' van die dag verschenen is, gaan er hier daar, in ieder geval bij mijn zus in Weesp, alarmbellen rinkelen. Niet veel later gaat bij mij de telefoon over. Vandaar ook het motto van 'Beggartalk': "Ik blog, dus ik besta nog!"

Het begon dus als niet meer dan een teken van leven. Maar ja, hoe gaat zoiets? Als ik eenmaal aan het schrijven sla, wil ik er ook wel iets aardigs van maken, of iets interessants, iets prikkelends, of (ergens deep down ben ik nog altijd een schoolmeester) iets leerzaams (denk ik dan). Het is ook een manier om ergernissen en irritaties te verwerken. Tenslotte is het leuk te merken dat wat ik schrijf ook nog eens gelezen wordt.

Van tijd tot tijd heb ik van die zelfkritische, tot bescheidenheid nopende momenten. Dan vind ik achteraf een 'Beggartalk' niet erg geslaagd. Ik kan me ook voorstellen dat trouwe lezers af en toe denken: daar zit hij weer op een van zijn stokpaardjes. Daarvan heb ik er genoeg om een gemiddelde manege rendabel te maken. Hoe het ook zij, ik kan me voorstellen dat met name de trouwe lezers hier wel eens wat anders willen lezen dan mijn mijn dagelijkse gedachtespinsels of geneuzel en dan iets meer dan een enkel zinnetje als reactie op mijn blog. Kortom, ik nodig jullie uit af en toe eens als 'gastschrijver' op te treden. Geloof me: een 'stukkie' schrijven is niet zo moeilijk en best leuk. Je bent helemaal vrij in de keuze van je onderwerp. Je mag onder eigen- of pseudoniem schrijven. (Ooit heb ik eens gelezen: "Een pseudoniem is een niem die geen echte niem is.") Heb je toevallig een prachtige foto van een baltsende korhoen gemaakt? Laat hem hier zien! Voel je ervoor? Stuur me dan even een mailtje en ik leg je het weinige uit dat je ervoor moet weten en doen.
x

zondag 30 augustus 2009

Maarten

Met de auteur Maarten 't Hart heb ik drie dingen gemeen: we zijn generatiegenoten (hij is vijf jaar jonger dan ik), we zijn beiden gereformeerd opgevoed en zijn beiden ongelovig.

Hoewel ik vrij veel lees, heb ik nauwelijks iets van Maarten 't Hart gelezen. Ik las in Trouw weer eens een recensie. Dat doe ik zelden. Dit maal ging het om een recensie van Maartens nieuwste boek, 'Verlovingstijd'. En ja hoor: In 'Verlovingstijd' keert 't Harts vertrouwde alter ego terug: de gereformeerde jongen die het geloof afzweert.

Je zult mij niet horen zeggen dat thema's als 'Maassluis', 'klassieke muziek' en 'gereformeerde opvoeding' gezamenlijk geen boeiende roman zouden kunnen opleveren. Een groot auteur weet van elk thema wel iets boeiends te maken. Maar hoe 'groot' ben je als auteur als je die thema's blijft uitmelken? Ik heb het verzameld werk (13 delen) van S. Carmiggelt, die de P.C. Hooftprijs ontving. Het thema 'kroeg' komt in zijn werk talloze malen in terug. Maar Carmiggelt schreef geen romans, maar zijn dagelijkse 'Kronkels'. Hij bewoog zich veelvuldig door Amsterdam en dan kom je nogal vaak een kroeg tegen. Maarten 't Hart woont al lang niet meer in Maassluis en is al lang niet meer gereformeerd. Je zou denken dat hij de trauma's uit zijn jeugd zo langzamerhand wel van zich af zou hebben geschreven. Nee hoor, hij gaat maar door.

De recensent schrijft als kop boven haar artikel: Een ouderwetse Maarten ’t Hart. Zij zal hier "ouderwets" positief bedoeld hebben en eindigt dan ook met de zin: 'Verlovingstijd' is een ouderwetse, smakelijke ’t Hart, waar je je graag in onderdompelt. Ik ben zo vrij "ouderwets" hier als negatief op te vatten. Het werkje, 304 pagina's, kost als paperback 19,95 euro. Voor 8 euro minder schaf je 'Atonement' van Ian McEwan, 378 pagina's, aan. Engels lezen heeft zo zijn voordelen en McEwan heeft steeds weer een ander thema. Zijn laatste werk tot nu toe, 'Aan Chesil Beach' (de Nederlandse vertaling dus) beveel ik van harte aan.
x

zaterdag 29 augustus 2009

Achteruit

Afgelopen donderdag werd er al ruim aandacht aan besteed in het NOS-journaal van 8 uur 's avonds: volgend jaar gaan we er allemaal financieel wat op achteruit. De kranten konden er gisteren ook niet omheen. Maar we zien het helemaal verkeerd volgens Piet Hein Donner, onze wakkere minister van sociale zaken en werkgelegenheid, die dat in het NOS-journaal haarscherp uitlegde: we moeten niet alleen naar volgend jaar kijken, maar ook naar dit jaar. Volgend jaar gaan we er minder op achteruit dan we er dit jaar op vooruit gaan. Over twee jaar gezien gaan we er dus nog steeds op vooruit.

Ik bekijk zaken altijd van de positieve kant. Ik vind dus dat je niet alleen naar 2009 en 2010 moet kijken. Ik heb het even snel nagekeken: in de 2010 zijn we er sinds de beurskrach van 1929 ALLEMAAL op vooruit gegaan en niet zo'n klein beetje ook. Duidelijk? Niet gaan zitten zeuren dus!
x

vrijdag 28 augustus 2009

Roma

Nu heeft Eberhard van der Laan weer voor ophef gezorgd. Onze minister van integratie schrijft in een brief aan de Tweede Kamer o.a.: "De door de «Roma-gemeenten» gesignaleerde problemen met de lokale Roma-bevolking, zoals disproportioneel hoge criminaliteit, extreem hoog schoolverzuim, en overlast, geven reden tot grote zorg. (...) Voorop staat dat tegen criminaliteit, schoolverzuim en overlast stevig en duidelijk moet worden opgetreden."

Ik ben er helemaal voor dat tegen criminaliteit, schoolverzuim en overlast duidelijk en stevig wordt opgetreden, of het nu om Nederlanders of allochtonen van welke categorie dan ook gaat. Nu las ik zeer recent in Het PAROOL dat het, na de vakantie, bij de taxistandplaats bij Amsterdam Centraal "weer een grote bende" is. (Onderstreping toegevoegd.) Wat zegt de verantwoordelijke wethouder Hans Gerson: "We moeten nu laten zien dat we dat gedrag niet meer willen. Maar nog meer controles zijn duur en we vinden ze op dit moment niet nodig." Zou het zo kunnen zijn dat die 'Roma-gemeenten' nog meer 'Roma-maatregelen' duur vinden en 'op dit moment niet nodig'?

De minister schrijft ook dat "de Roma de Nederlandse wet- en regelgeving ondergeschikt achten aan hun historisch gegroeide eigen tradities en wetten. Hiermee plaatsen de Roma zichzelf tevens buiten de Nederlandse samenleving." Het zal de minister niet onbekend zijn dat de Roma van oudsher een nomadisch, dus rondtrekkend volk zijn. Daaraan hebben 'wij', gevestigde burgers, altijd een bloedhekel gehad en we hielden ze dus altijd op een afstand. Ze werden, net als de joden, niet toegelaten tot alledaagse beroepen. Hitler deed de ultieme stap en ging ze gewoon uitmoorden. In diverse Oost-Europese landen worden ze nog altijd naar hartenlust gediscrimineerd. Ja, dan ga je zo langzamerhand er je 'eigen tradities en wetten' op nahouden en die stamp je er binnen één generatie niet even uit.

Verder schrijft de minister: "Immers uit gesprekken met «Roma-gemeenten» blijkt dat, de enkele gunstige uitzondering daargelaten, sleutelfiguren uit de Roma-gemeenschap vaak een strafblad hebben, waardoor het voor gemeentebesturen moeilijk is om goede contacten met sleutelfiguren op te bouwen en te onderhouden."Oud-Aholdtopman Cees van der Hoeven heeft ook een strafblad. Wordt die nooit en nergens meer voor een of ander overlegje uitgenodigd?

'Geenstijl.nl', de internetborreltafel en spreekbuis van anti-links en volkseigen, autochtoon Nederland, heeft wel een verklaring voor de brief van de minister. Hij laat zien dat ook een PvdA-minister best de waarheid durft te zeggen over een stel vermaledijde allochtonen die zich niet wensen aan te passen en zo kan hij ook nog eens de aandacht er vanaf leiden dat diezelfde PvdA veel te lief is voor die andere allochtonen, je weet wel.

En dan nog dit. We hebben het over in totaal ongeveer 3000 Roma in Nederland, verdeeld over een aantal gemeenten. Dat is 0,018 promille van onze bevolking. De problemen die deze minieme groep oplevert kunnen niet door een ministerie en enkele gemeenten gezamenlijk worden opgelost? Wat kunnen ze dan wel oplossen?

donderdag 27 augustus 2009

Bijzonder

Na 1917 hebben we ons bijna een eeuw lang niet meer serieus druk gemaakt over (de status van) ons bijzonder onderwijs. Nog altijd zijn er meer bijzondere dan openbare scholen in ons land. Pas toen hindoes en moslims erachter kwamen dat zij, net als christenen, joden of antroposofen, hun eigen scholen konden oprichten en men dat in bepaalde kringen niet wenselijk - want on-Nederlands - achtte, begon ook in doorgaans wat liberaler kringen de 'schoolstrijd' van vóór 1917 weer op te laaien.

Nu is het weer Aleid Truijens, redacteur en columnist van de Volkskrant, die zich afvraagt of we zo langzamerhand artikel 23 van de Grondwet niet zouden moeten afschaffen: God heeft op school niets te zoeken.(...) Het gaat om principiële vragen: mag een school ideeën opdringen aan kinderen, of dat nu christelijke, joodse, islamitische of antroposofische ideeën zijn? Aleid wijst daarbij op de As Siddieqschool in Amsterdam, waar kinderen dingen leren die in strijd zijn met de democratische rechtsstaat.

Ik ben er zeer tegen dat kinderen ideeën opgedrongen krijgen die in strijd zijn met onze democratische rechtsstaat, of dat nu op school gebeurt, thuis, in de kerk, in de moskee, in de synagoge of in de kantine van de speeltuin of sportvereniging. Ik zou het toejuichen als ouders hun kinderen niet lieten meekijken naar de tv als Geert Wilders daar weer eens zijn on-Nederlandse gedachtegoed aan het spuien is. Ik durf er mijn hand niet voor in het vuur te steken dat niet hier en daar een leraar op een openbare of bijzondere school impliciet of expliciet te kennen geeft dat de islam maar een achterlijke, Nederlandvijandige godsdienst is. Van kleuterschool tot en met hbo-opleiding heb ik orthodox gereformeerd onderwijs genoten. Ik ging elke zondag twee keer naar een gereformeerde kerk. Ik zat bij een christelijke padvindersgroep en een christelijke sportvereniging. Merkwaardigerwijs vind ik andersoortig protestantse, rooms-katholieke, grieks-katholieke, joodse, islamitische, boeddhistische, shintoïstische of anders-istische mensen nog steeds niet per definitie achterlijk.

Ik vind het een van de grote verworvenheden van de Nederlandse cultuur dat ouders hun kinderen kunnen laten opleiden in een school die uitgaat van hun levensovertuiging, welke die overtuiging ook is, en dat de overheid die school financiert, mits het onderwijs aan die school aan algemeen te stellen kwaliteitseisen voldoet. Tot die kwaliteitseisen kan behoren: het leren aanvaarden en respecteren van de grondbeginselen van de Nederlandse rechtsstaat. Een school die er bij herhaling blijk van geeft niet aan die kwaliteitseis te (willen) voldoen, mag van mij gesloten worden. Een leraar die bij herhaling, tegen het beleid van zijn/haar school in, blijkt niet aan die eis te (willen) voldoen, mag van mij ontslagen worden.

Zijn we er uit als het bijzonder onderwijs wordt afgeschaft? Nee, natuurlijk niet. Geert Wilders en zijn volgelingen hebben een volkseigen, Nederlandse opvoeding en onderwijs genoten, maar slaan desondanks ideologische wartaal uit. Onderwijs is geen garantie voor het voorkómen van misvattingen en het erop nahouden van - volgens jou of mij - verkeerde ideeën. Aleid, en anderen met haar, spelen - hoe onbedoeld wellicht ook - het spelletje van Wilders mee en grijpen dan als excuus aan dat er hier en daar een fundamentalistisch-christelijke school is waar ze het met de principes van de rechtsstaat ook niet zo nauw nemen. Het CDA is nog altijd bereid die fundamentalistisch-christelijke scholen de hand boven het hoofd te houden, omdat het ten onrechte vreest dat anders het totale christelijke bijzonder onderwijs onmogelijk wordt gemaakt.

Het is onmogelijk, wellicht zelfs onwenselijk, waardenvrij op te voeden en les te geven. Opvoeders en onderwijzers gaan pas de fout in als ze de eigen waarden verabsoluteren en als enig juiste propageren. Inderdaad, ja: dat is geen opvoeding, dat is geen onderwijs, dat is propaganda. Propaganda mag ook van mij, maar die betaal je dan zelf maar.

PS (Laura Dekker)
Hier schreef ik al over de 13-jarige Laura Dekker, die graag solo om de wereld wil zeilen. Hier en daar was het commentaar: "Typisch Nederlands om dat weer te willen verbieden." Dat blijkt niet zo 'typisch Nederlands' te zijn. In mei van dit jaar zeilde ze alleen naar Engeland. De autoriteiten daar verboden haar alleen terug te varen. Haar vader moest haar komen ophalen. Die liet haar toch weer alleen terugzeilen.
x

woensdag 26 augustus 2009

K3

Bijna 900.000 Nederlanders zijn er ontzettend benieuwd naar welke K over een paar weken van K2 weer K3 maakt. De Nederlandse tv schijnt niet meer te kunnen zonder series programma's waaruit na een tijdje de beste zanger(es) of de beste danser(es) moet voortkomen. En dat gaat maar door, het ene seizoen na het andere. Begrijp me goed: tv hoeft van mij echt niet alleen kunst en cultuur of zeer relevant informatief te zijn. Ik wil ook wel eens lachen of een lekker stukje popmuziek horen.

Van mij hoeft tv ook niet altijd 'vernieuwend' te zijn. Daarvoor hebben ze de 'formats' bedacht. Als een bepaalde format 'werkt', is het niet helemaal onlogisch dat je daar een tijdje mee doorgaat. Maar hoeveel boeren moeten een vrouw gevonden hebben voor ze bij de KRO zeggen: "Nou is het wel genoeg geweest, jongens en meisjes." Hoeveel oude geliefden moeten er elkaar nog in de armen vallen voordat zelfs Anita Witzier begint te kokhalzen? Hoeveel (pseudo)reality kan een mens aan? Zou het verslavend zijn?

Ik weet echt wel dat ik de tv kan uitzetten. (Ik ben niet eens verplicht hem aan te zetten.) Ik weet precies hoe ik naar een ander net kan overschakelen. Een heel enkele keer kijk ik bewust naar een programma waarvan ik van tevoren weet dat ik het waardeloos vind en me er zelfs naar alle waarschijnlijkheid aan zal ergeren. Dat zal wel een soort masochisme zijn. Je kunt je tegenwoordig bij het derde net aanmelden om in september een week lang de programma's te bekijken en van een 'recensie' te voorzien. Ik heb het heel even overwogen, maar ik doe het toch maar niet. Ik kan me niet voorstellen dat ik iets positiefs te melden zal hebben over '40 dagen zonder sex', of weer een programma over een ongeneeslijke ziekte, of een hele avond voetbal. Dan heb ik het nog niet eens over 'Onderweg naar morgen'. Eén avond Nederland 3 en ik ga Knevel & Van den brink boeiend vinden.
x

dinsdag 25 augustus 2009

Besparen

Je kunt momenteel, zeker als je een lange treinreis maakt, een aardige besparing op de reiskosten realiseren. Je wilt bijvoorbeeld een retourtje tweede klas Amsterdam (Centraal) - Groningen voor het normale tarief. Dat kost je 42,50 euro. Dat kan 5,30 euro goedkoper. Je koopt dan bij de automaat een enkeltje Amsterdam Centraal - Amsterdam Muiderpoort via Groningen (dat kost je slechts 35,00 euro) plus nog een enkeltje Amsterdam Muiderpoort - Amsterdam Centraal á 2,20 euro. Daarmee kun je volledig legaal heen en weer naar Groningen reizen. Ik ben daar zelf niet achter gekomen, maar Sandra Beckerman, voorzitter van de afdeling Groningen van de SP. Ik las erover in de Volkskrant. Sandra wil ermee protesteren tegen het afschaffen van de retourtjes bij de ov-chipkaart, zegt ze, en tegen de prijsverhogingen in het algemeen.

De NS is bezig met de voorbereidingen voor de ov-chipkaart. De prijsverschillen zijn ontstaan doordat de NS de prijs van de kaartjes heeft veranderd met het oog op de invoering van de ov-chipkaart. Met die kaart wordt het traditionele retourtje afgeschaft. Als compensatie werden in juli, toen de prijs van retourtjes met 3 procent werd verhoogd, de enkeltjes gemiddeld 2 procent goedkoper. Die 'via-truc' was natuurlijk niet de bedoeling van de NS, dus de komende maanden gaan ze de kaartautomaten weer aanpassen. Ik zou zeggen: maak er gebruik van zo lang het nog kan.

De NS beweert uiteraard dat de invoering van de ov-chipkaart op zich het reizen in het algemeen niet duurder zal maken. De een zal wat duurder uit zijn, de ander wat goedkoper. Intussen heb ik enige ervaring met het gebruik van de ov-chipkaart in de Amsterdamse tram en bus. Ook het GVB beweert dat in het algemeen reizen met de ov-chipkaart niet meer kost dan reizen met de strippenkaart. De ov-chipkaart werkt zo: ik betaal, als 65-plusser, per rit een basisbedrag van 0,50 euro plus een bedrag per afgelegde kilometer. Ik weet intussen dat het voor een tramritje van de Willem de Zwijgerlaan (mijn gebruikelijk opstaphalte) naar het Museumplein (waar een grote AH is waar ik wel eens boodschappen doe) geen noemenswaardig verschil maakt, of ik de strippenkaart of de ov-chipkaart gebruik. (0,01 euro minder, dat kan ik nog net behappen.) Maar ik wil ook weer met mijn boodschappen terug. Met de strippenkaart kan ik in één uur heen en weer reizen en boodschappen doen voor dezelfde twee strippen á 0,64 euro. Dat lukt vrijwel altijd. Maar met de ov-chipkaart betaal ik in ieder geval weer die 0,18 euro. Dan moet ik wel binnen 35 minuten weer inchecken, want anders betaal ik ook weer die 0,50 euro. Nu hoeft op de heenweg de Wiegbrug maar open te gaan (en die gaat vaak open) en het moet maar een keer druk zijn bij AH en ik haal het niet binnen de 35 minuten. Daar gaat ook weer 0,50 euro van mijn tegoed af. Waarom is die overstaptijd eigenlijk met 41,7% ingekort?

Ik ben geneigd positief te denken. Ik ga er dus van uit dat toen de grote ov-bedrijven begonnen na te denken over (de invoering van) de ov-chipkaart, ze de intentie hadden dit voor de reizigers in het algemeen kostenneutraal te doen. Maar in ieder geval zullen ze daar zelf geen cent aan tekort willen komen. Wat doen ze dus in geval van twijfel of onzekerheid? Dan rekenen ze naar zichzelf toe. Hoeveel duurder het gaat worden weet ik niet, maar dát het duurder gaat worden weet ik wel zeker.

In mijn visie is openbaar vervoer een nutsvoorziening. Die hoeft geen winst te maken. Die hoeft alleen maar quitte te spelen: de inkomsten moeten gelijk zijn aan de uitgaven. De uitgaven bestaan uit de lopende personele en materiële kosten en reservering voor toekomstige vernieuwingen. De financiering kan op verschillende manieren: 1. uit belastingcenten, zogenaamd 'gratis' vervoer (dat wel een uitkomst zou zijn voor mensen met de laagste inkomens); 2. door gebruikers per rit te laten betalen. Het vaststellen van de ritprijs kan op allerlei manieren. Persoonlijk vind ik een bedrag per afgelegde kilometer heel duidelijk en eerlijk. Waarom dat nou weer ingewikkeld en duurder gemaakt moet worden met een basistarief dat na een onderbreking van meer dan 35 minuten opnieuw betaald moet worden is mij niet duidelijk. (De NS gaat t.z.t. geen basistarief in rekening brengen.) Ik begrijp wel dat de kilometerprijs hoger wordt wanneer je dat basistarief afschaft, maar iedereen weet altijd precies waar hij aan toe is. Als eenmaal de basis vastligt, kun je verder gaan nadenken over kortingen: voor grootgebruikers, zoals forensen, voor 65-plussers of wat voor doelgroep dan ook. Je kunt ook per seizoen, per weekdag en zelfs per dagdeel verschillende tarieven instellen. Het blijft erop neerkomen dat wat de een per gereden kilometer minder betaalt, iemand anders meer moet betalen. Maar dat gebeurt nu ook al. Dat gaat ook op voor het retourtje. Of je dat 'eerlijk' en/of 'sociaal' vindt moet je zelf maar uitmaken. Ik kan ermee leven.

En dan nog even dit: als eenmaal de ov-chipkaart algemeen gebruikt wordt, kunnen de ov-bedrijven in één oogopslag zien welke (delen van) lijnen gedurende welke tijdvakken niet zo intensief gebruikt worden. Drie maal raden wat er dan gaat gebeuren.
x

maandag 24 augustus 2009

Verpakking

Vandaag begin ik met een bekentenis, voor diegenen die dat nog niet wisten: ik heb twee linkerhanden. Als er bij mij in huis geklust moet worden, laat ik dat doen, anders wordt het een puinhoop. Maar je kunt niet voor elk klusje iemand anders laten opdraven. Het vervelende is nu dat er al jaren lang een samenzwering gaande is bij de verpakkingsindustrie. Voorbeeldje: recentelijk kocht ik nieuwe oordopjes waarmee ik af en toe luister naar muziek die op de harde schijf van mijn pc staat. Ik was er niet helemaal zeker van dat het piefje dat ik dan in de het daarvoor bestemde gaatje in mijn pc moest doen ook passend was, want daar heb je verschillende maten in. De sympathieke verkoper vond dat geen probleem. Als ik het ding voorzichtig uitpakte en het zou toch niet passen, kon ik het - met verpakking - komen ruilen. Thuisgekomen ging dat plastic omhulsel openmaken. Dat wil zeggen: ik probeerde dat open te maken zonder het te beschadigen. Het zal wel duidelijk zijn: dat lukte van geen kant. Ik had natuurlijk terug kunnen gaan naar de winkel op het Koningsplein. Eerst lijn 13 of 14, dan overstappen op lijn 1, 2 of 5 en vervolgens in die winkel voor lul staan, omdat het waarschijnlijk met een eenvoudig handgreepje open te maken zou zijn. Ik besloot tot het alternatief: bruut geweld. In de keuken heb ik een stevige schaar, waarmee ik altijd de bloemen schuin afknip, maar waarmee je ook aardappelen kunt schillen, flessen kunt openmaken en deksels van potjes kunt losdraaien die ik met mijn blote handen niet open krijg. (Een uitgesproken krachtmens ben ik ook niet.) Met kracht stak ik een punt van die schaar door het plastic, dat ik vervolgens kon openknippen. Het piefje paste gelukkig. Zo worden meer eenvoudige dingen op, voor mij, haast onbereikbare wijze verpakt.

Op verpakkingsgebied ondervond ik ook regelmatig enig 'klein leed'. Melk gebruik ik alleen in mijn thee. Die melk schaf ik aan in zo'n kartonnen verpakking van een halve liter. Die moet je ook op een speciale manier openmaken. Ik weet hoe dat moet, maar negen van de tien keer lukt me dat slechts na veel gehannes en vaak met onverhoeds naar buiten klotsende melk. Eergisteren constateerde ik tot mijn niet geringe opluchting dat aan dat 'klein leed' een einde is gekomen. AH brengt nu een halve liter melk van het huismerk op de markt in een kartonnen verpakking van iets andere afmetingen met EEN DRAAIDOP die zelfs een erkende kluns als ik, zonder kracht, zonder geknoei en met een simpele handbeweging kan openmaken. Zo schrijdt de beschaving voort.
x

zondag 23 augustus 2009

Hervorming

Herinner je je nog de euforie in de Verenigde Staten toen Barack Obama tot president werd gekozen? Vast wel, want buiten de VS werd hij zo mogelijk nog enthousiaster ontvangen dan in eigen land. Voor alle duidelijkheid: als ik aan die presidentsverkiezingen had mogen meedoen, had ik ook voor Obama gekozen. Had ik aan de Democratische voorverkiezingen mogen meedoen, dan zou ik voor Hillary Clinton gekozen hebben. Tijdens zijn campagne liet Obama een prachtig gekleurde zeepbel zien, maar het werd mij niet duidelijk wat er nou in die zeepbel zat. "Yes, we can!" was een mooie kreet, maar ik zat me steeds af te vragen: wat kunnen 'we' nou precies?

In Amerika doen ze intussen weer normaal, dat wil zeggen: inmiddels heeft minder dan 50 procent van de bevolking nog vertrouwen in de president. Toegegeven: het zat hem niet mee. Hij werd geconfronteerd met een financiële en economische crisis, die voor een groot deel te wijten waren aan het beleid van zijn Republikeinse voorganger. Het kan nog wel een tijdje duren, maar uit die crises krabbelen we wel weer op. Obama staat nu voor een door hem zelf gekozen uitdaging: de broodnodige hervorming van de veel te dure en voor velen onbereikbare gezondheidszorg en de financiering daarvan. Hier en daar wordt hij erom geprezen dat hij niet een (min of meer) uitgewerkt plan aan het Congres heeft voorgelegd, maar het Congres, waarin zijn eigen partij de absolute meerderheid heeft, heeft gevraagd met zo'n plan te komen. Ik vind dat niet zo sterk, maar dat kan aan mij liggen. In die zeepbel die ik hierboven noemde zat ook een plan voor hervorming van de gezondheidszorg, maar dat was nog redelijk vaag en wat ik er vooral in miste was de financiële onderbouwing. En daarmee staat of valt het hele plan natuurlijk.

De tegenstanders van Obama's plannen, las ik in de Volkskrant, halen de gekste argumenten uit de kast. In een toespraak beklaagde Obama zich over de 'verzinsels' van rechtse groepen, die vrezen dat een nieuwe zorgwet abortus en euthanasie praktisch verplicht zou stellen. Dat soort argumenten kun je nog als belachelijk afdoen, maar veel Amerikanen zijn gevoelig voor het argument dat wat Obama wil lijkt op staatsgezondheidszorg en zelfs socialistische trekjes heeft. 'Socialist' is een van de ergste scheldwoorden die ze in Amerika kennen en zo gauw ze vanuit Washington, D.C., dus op federaal niveau, iets gaan regelen, gaan bij veel Amerikanen de stekels meteen recht overeind staan. Op het internet kwam ik een artikel tegen van ene Clive Tidwell, die zich kandidaat stelt als lid van de Senaat voor Colorado. Wat Obama wil met zijn hervorming van de gezondheidszorg, beschrijft Tidwell als "een bedreiging van het welzijn van Amerikaanse families, een potentieel beletsel van kwaliteitszorg en een verstikking van Amerikaans individualisme door de steeds verder oprukkende bemoeienis van de federale overheid." Hij heeft het, denk ik, niet over het welzijn van de miljoenen Amerikaanse families die niet of onvoldoende tegen de kosten van de gezondheidszorg verzekerd zijn. Desondanks maken de kosten van de gezondheidszorg daar ruim 15% uit van het bruto nationaal product. In Nederland is dat nog altijd onder de 10%. Verhoudingsgewijs betalen de Amerikanen dus veel meer voor hun gezondheidszorg dan wij.

Obama heeft er nog een probleem bij. In het Nederlandse parlement is 'fractiediscipline' heel gewoon: vrijwel altijd stemt een fractie als één blok. Het komt niet vaak voor dat een fractielid anders stemt dan de fractie. Zhij moet dat dan ook uitvoerig beargumenteren. Een heel enkele keer komt het voor dat alle fracties gezamenlijk een onderwerp tot 'vrije kwestie' verklaren, waarbij iedereen naar eigen geweten mag stemmen. Als ik me goed herinner was dat het geval bij de euthanasiewetgeving. In Amerika is het heel gebruikelijk anders te stemmen dan de rest van de fractie. Dat heeft (ook) te maken met het kiessysteem. Nederlandse parlementariërs vertegenwoordigen een partij en daarmee een ideologie. Amerikaanse Congresleden vertegenwoordigen de bevolking van een staat (in de Senaat) of van een duidelijk omschreven district (in het Huis van Afgevaardigden). Kiezers kijken niet zozeer naar de ideologie van een partij, maar naar de opvattingen van 'hun' kandidaat. Een politicus die herkozen wil worden kan maar beter doen wat zijn/haar kiezers willen, anders kan zhij die herverkiezing wel vergeten. Simpel gezegd betekent dat: een Congreslid dat een 'rijke' staat of 'rijk' district vertegenwoordigt, of zhij nu Republikein of Democraat is, krijgt van zijn achterban te horen dat hij tegen die hervormingen moet zijn, want het gaat hun geld kosten. Zij moeten meebetalen voor anderen en dat is 'socialistisch'. Of los van alle financiële overwegingen: het vergroot de macht van Washington, D.C.

De hervorming van de gezondheidszorg is, ondanks de absolute meerderheid van zijn partij in het Congres, zeker geen gelopen race voor Obama. Sterker nog: ik vrees dat hij niet eens de eindstreep haalt. No, you can't!
x

zaterdag 22 augustus 2009

Afstand

Onze toekomstige koning heeft eigen geld geïnvesteerd in een vastgoedproject in Machangulo, een resort in, als ik het goed heb, Mozambique. Daar is, of komt, ook een optrekje voor hem zelf. Nu heeft onze toekomstige koning zijn financiële belangen in dat project ondergebracht in een stichting. Daarover bericht de Volkskrant: De Rijksvoorlichtingsdienst laat weten dat 'de minister-president en de prins hebben geconcludeerd dat het gezien de aard van het project verstandig zou zijn afstand te creëren tussen de prins van Oranje en de ontwikkeling'. (...) Zo waren er moeilijkheden met een architect, een sjoemelende projectontwikkelaar en met aannemers. Ook zou de Zuid-Afrikaanse fiscale politie onderzoek doen naar een van de initiatoren van het project. (...) 'Eventuele problemen rond het project zijn vanaf nu voor rekening van de stichting, en worden niet meer in verband gebracht met Willem-Alexander als aandeelhouder.'

Ik kan daar wel inkomen. We willen toch geen van allen dat onze Prins van Oranje en die lieve Máxima worden geassocieerd met sjoemelende projectontwikkelaars. Daarvan kunnen ze beter afstand houden. Maar ik lees nog iets in dat artikel: Dat geldt niet voor de eventuele verdiensten uit bonusaandelen, dividend en de exploitatie en verhuur van het vakantiehuis. Dat geld komt bij prins Willem-Alexander zelf terecht. Volgens Van der Smeede is de stichting hierin slechts 'een doorgeefluik'. De afstand moet kennelijk niet al te groot worden. Voor je het weet raakt dat leuke stel aan de bedelstaf.
x

vrijdag 21 augustus 2009

Dictaat

Precies een week geleden plaatste Het Financieele Dagblad een column van psycholoog Henk Noort – zelfbenoemd kenner van de hedendaagse zeden, en auteur van werken als 'Wat mannen echt willen...' en 'Vrouwen willen maar één ding...'. In genoemd stukje vertelt hij hoe een 'damesbladjournaliste' hem onlangs kwam interviewen. "Door haar decolleté", schrijft hij in knarsend bouquetreeksproza, "bleef over de vormen van haar boezem weinig te raden over." Gevolg: hij kon zich 'onmogelijk’ op de inhoud van het gesprek concentreren. Dit is een citaat uit de column van Elma Drayer in Trouw. Goed, ik zal dat "knarsend bouquetreeksproza" even 'vertalen' in hedendaags recht-voor-z'n-raap-Nederlands: "Ze bood mij ruim uitzicht op haar tieten." Henk Noort ken ik niet. Ik weet wel dat ik, de titels van zijn werken lezend, nog niet dood gevonden zou willen worden met die werken.

De afgelopen dagen was het redelijk warm weer. Ik ga dan de stad in en zit op terrasjes, met een cappuccino of tomatensap. Als ik niet lees, kijk ik naar mensen om mij heen. Zowel mannen als vrouwen zijn vanwege dat warme weer redelijk luchtig gekleed. Ik ben een man, hetero en - ik kan er ook niets aan doen - kijk liever naar vrouwen dan naar mannen. Nee, dat zeg ik niet goed. Vanwege die luchtige kledij werd mij de gelegenheid geboden de voor mannen aantrekkelijke facetten van vrouwen wat meer gedetailleerd dan gebruikelijk waar te nemen. Ik concentreerde mij dus minder dan gebruikelijk op het boek dat ik aan het lezen was. Als je dat seksistisch wil noemen: OK! Confiteor quia peccavi nimis cogitatione, mea culpa, mea culpa, mea maxima culpa.

Elma beschrijft eerst een gebeurtenis in (fundamentalistisch) Soedan, waar een aantal vrouwen gearresteerd en gegeseld werd vanwege het dragen van 'niet-decente' kledij. Natuurlijk, dit alles speelt zich af in verre buitenlanden, waar moslimfundi’s het voor het zeggen hebben. En dat die zo hun eigen opvattingen koesteren omtrent de seksen is genoegzaam bekend. Het vrouwelijk wezen moet zoveel mogelijk geweerd uit de openbare ruimte. Die is namelijk van het mannelijk wezen. En komt zij toch buitenshuis, dan dient ze de contouren van haar lichaam zoveel mogelijk te verhullen. Opdat het mannelijk wezen niet in verzoeking raakt. Die vrouwen droegen een broek.

Ik ga er even aan voorbij dat er ook in ons land van oudsher nog altijd religieuze groepjes zijn die het vrouwen verbieden een broek te dragen. Een beduidend groter aantal mensen in onze beschaafde, democratische, tolerante maatschappij, vooral mannen natuurlijk, vindt dat luchtig geklede vrouwen, of vrouwen die de contouren van hun lichaam liever benadrukken dan verbergen, of gewoon vrouwen die zich 's avonds laat alleen op straat begeven, "erom vragen". Zij kunnen immers weten dat zij de lusten van mannen opwekken en dienen zich te realiseren dat mannen die lusten wensen te bevredigen en wel meteen. "Zo zijn mannen nu eenmaal." Ik wil daarmee zeggen dat misvattingen over vrouwen en vrouwelijk gedrag in alle culturen voorkomen en zich alleen op verschillende, cultureel bepaalde manieren uiten.

Henk Noort heeft zich de gram van Elma Drayer op de hals gehaald omdat hij begrip toont voor het moslimse modedictaat. Hij vindt immers dat er redenen genoeg zijn "voor functionele preutsheid." Elma vermeldt ook nog wat situaties in België en Engeland, waaruit teveel begrip voor dat modedictaat blijkt.

Om één ding kunnen we niet heen: de mens zou spoedig uitsterven als mannen en vrouwen niet langer wederzijds lusten zouden opwekken en van tijd tot tijd die lusten in goed overleg zouden bevredigen. Voortplanten is niet alleen noodzakelijk, de voorbereidingen daartoe zijn nog aangenaam ook. Zelfs zo aangenaam dat we er ons mee bezighouden ook als voortplanten helemaal aan de orde is. Nochtans hebben eeuwen lang, tot op de dag van vandaag, mannen, in welke cultuur dan ook, de vrouwen veroordeeld voor het bij hen opwekken van lusten. En vervolgens die vrouwen op grote schaal en met groot enthousiasme misbruikt.

Sinds mijn puberteit kijk ik graag naar vrouwen die voldoen aan mijn particuliere opvattingen van 'mooi' of 'aantrekkelijk', zonder daaraan direct consequenties te verbinden. Dat heeft niets met een verheven moraal te maken, ik ben gewoon niet zo snel in die dingen. Gistermiddag, op weg naar huis, zat ik in tram tegenover een moslima van een jaar of veertig, die zeer traditioneel gekleed was, incl. het hoofddoekje. Ze lachte heel even vriendelijk naar me toen ik ging zitten. Ik vond haar een mooie vrouw. De laatste tijd zie ik regelmatig een tv-commercial voor een of andere haargel voor mannen. Een biljartende man raakt de bal verkeerd, waardoor die belandt in de laag uitgesneden blouse en tussen de ruim in beeld gebrachte borsten van een vrouw die voorover op de biljarttafel leunt. Ik vind dat een walgelijke commercial. Hij wordt geacht 'leuk' te zijn, omdat we hier weliswaar tegen boerka's zijn, maar nog velen onder ons er niet tegen kunnen dat ontblote borsten zo maar op tv te zien zijn. Dat noemden we vroeger "épater les bourgeois". Over het tonen van overige delen van de vrouwelijke en mannelijke anatomie heb ik dan nog niet eens. Daarover heb ik hier genoeg geschreven.

Ik hoef hier, denk ik, niet te zeggen dat ik er faliekant tegen ben dat moslimmannen uitmaken hoe moslimvrouwen zich kleden. Maar laten we nou niet, in navolging van Elma Drayer, gaan doen alsof we hier zoveel verlichter en moderner zijn. We huichelen gewoon wat meer.
x

donderdag 20 augustus 2009

Kind

Waarom wil iemand vader of moeder worden? Het zal wel ergens in 'de natuur', in de genen van de mens zitten. En ik geef direct toe dat zonder nageslacht op ruime schaal de oude dag er wat problematisch uit zou komen te zien. Maar we moeten ook vaststellen dat de natuur ingewikkeld in elkaar zit. De een kan harder lopen dan de ander; de een krijgt kanker, de ander niet; de een kan kinderen krijgen, de ander niet. De wetenschap schrijdt ook voort, dus zo nodig gaan we de natuur een beetje helpen bij het voortbrengen van nageslacht. Toch blijven er mensen of stellen over die niet of niet samen kinderen kunnen krijgen. Maar de kinderwens blijft knagen. Dan is adoptie het laatste redmiddel.

Al jaren zijn in eigen land nauwelijks kinderen te vinden die geadopteerd kunnen worden, maar gelukkig zijn er elders op de wereld genoeg weesjes te vinden. Zelf op zoek gaan is niet voor iedereen weggelegd. Dus zijn er bureaus die daarin gespecialiseerd zijn, zoals 'Wereldkinderen'. In Trouw las ik dat Ina Hut, de directeur van 'Wereldkinderen', de pijp aan Maarten geeft. "De kinderwens en economische belangen wegen zwaarder dan het belang van het kind." Nu ben ik niet alleen onvrijwillig kinderloos, maar ook nog tamelijk realistisch en enigszins cynisch. Mijn reactie op dat bericht was dus: dat had ik, in ieder geval wat die kinderwens betreft, je enkele decennia geleden al kunnen vertellen.

Er komt geen kind naar eigen wens ter wereld. Er is geen weeskind in Azië, Zuid-Amerika of Afrika dat roept om westerse adoptieouders. Er zijn ongetwijfeld westerse mensen die om puur altruïstische redenen - een weeskind een betere toekomst geven - een niet-westers kind adopteren, maar ik denk dat dit soort mensen zeer dun gezaaid is. De meeste mensen willen een kind uit puur egoïstische motieven en het is een algemeen aanvaarde soort egoïsme.

In 'adoptielanden' zijn ze ook niet achterlijk. Daar hebben ze al lang door dat westerlingen veel geld over hebben voor het verkrijgen van een kind. Dus daar worden kinderen ontvoerd en verhandeld. Ina Hut wilde daar zelf onderzoek naar doen in China, maar dat mocht niet van Ernst Hirsch Ballin die zelfs dreigde de vergunning van 'Wereldkinderen' in te trekken. Dat onderzoek zou onbedoelde en ongewenste gevolgen kunnen hebben voor de samenwerking met China, in de eerste plaats op het terrein van adoptie, maar ook ten aanzien van andere betrekkingen. Wat is er nou belangrijker: de belangen van een paar ontvoerde en te koop aangeboden kinderen of onze economische betrekkingen met China? Het antwoord op die vraag lijkt me voor de hand te liggen.

En laten we ons gezellige tv-avondje niet vergeten. Er zijn altijd weer adoptiekinderen die, eenmaal volwassen geworden, op zoek gaan naar hun 'roots'. Dat levert toch steeds weer hartverscheurende en -verwarmende beelden op van mensen die elkaar wenend in de armen vallen en het is toch heerlijk om daar zelf ook een traantje bij weg te pinken? Dat is toch emo-tv van de bovenste plank? Bij mij is er een steekje los, dus ik kijk liever naar 'The Good, the Bad and the Ugly', of 'The Untouchables', waarin ze elkaar routinematig doodschieten. Dan weet ik tenminste zeker dat bepaalde scènes diverse malen opnieuw gespeeld en gefilmd worden voor maximaal effect. En ik hoef niet bang te zijn gestoord te worden door onverhoeds bellende kinderen of kleinkinderen.
x

woensdag 19 augustus 2009

Graaien

Je kunt als mens heel wat kwalen en ziektes oplopen. Sommige genezen gewoon, andere leiden tot chronisch lijden en beperkingen. Daar moet je mee om leren gaan. Daar heb je weer deskundigen voor, maar je kunt ook veel leren van lotgenoten die je zijn voorgegaan. Zo zijn patiëntenverenigingen ontstaan. Vrijwel alle patiëntenverenigingen lijden zelf ook aan een chronische kwaal: geldgebrek. Van patiëntenverenigingen wordt meer verwacht dan alleen lotgenotencontact. Zij zijn 'de stem' van de patiënten in contacten met zorgverleners, verzekeraars en, niet in de laatste plaats, de overheid. Die andere partijen hebben in het algemeen weinig te klagen over beschikbare tijd, kennis, menskracht en geld. Een aantal grote patiëntenverenigingen (diabetes, kanker, hartziekten) kunnen zich redelijk redden, al zijn ook zij nog altijd de zwakste partij. Veel patiëntenverenigingen moeten roeien met de (subsidie)riemen die ze hebben en erg hard komen ze in het algemeen niet vooruit. Ik spreek hier met enige ervaring, want gedurende een flink aantal jaren was ik tamelijk actief in dat wereldje.

Bij de farmaceutische industrie zijn ze ook niet op hun achterhoofd gevallen. Chronische patiënten gebruiken hun producten immers continu en enige naamsbekendheid is nooit weg. Het komt dus nog wel eens voor dat ook de farmaceutische industrie patiëntenverenigingen financieel ondersteunt. Daar is in principe niets tegen, mits heel duidelijk vastligt dat hier niet het spreekwoord opgaat "Wiens brood men eet, diens woord men spreekt."

Ik kom hierop, omdat ik een kop zag in Trouw:
Stichting laat patiëntenclub opeens vallen
Eisen ministerie aanleiding breuk
Daar spring ik op als de bok op de haverkist. Het gaat hier om de 'Osteoperose Stichting', die de 'Osteoperose Vereniging' heeft laten vallen. Aanleiding voor de breuk zijn eisen die het ministerie van VWS stelt aan de patiëntenorganisatie. Stichting en vereniging kwamen in 2007 in opspraak door het uitbundige declaratiegedrag van twee directeuren en door de sterke banden met fabrikanten van middelen tegen botontkalking. Beide organisaties hebben jarenlang marketingbelangen behartigd van deze fabrikanten. Goed, daar was de scheiding tussen 'brood' en 'woord' dus niet zo duidelijk afgeperkt, maar daar gaat het me hier niet eens zo zeer om: Het sponsorgeld van de industrie ging voor een belangrijk deel op aan hun onkostennota’s. 'Hun' zijn de twee directeuren. Die onkostennota's bedroegen jarenlang ongeveer 10.000 euro per maand, per directeur. Een van die directeuren deed haar werk grotendeels vanuit de VS.

De laatste tijd maken we ons - naar mijn mening terecht - nogal druk over de 'graaicultuur' bij de banken en met publiek geld gefinancierde bedrijven en instellingen, zoals de publieke omroepen. Laten we niet vergeten dat ook op lager niveau en naar kleinere bedragen net zo hard gegraaid wordt. Geld doet nog altijd rare dingen met veel mensen. Het was ooit niet meer dan betaalmiddel dat in de plaats van simpele ruilhandel kwam. Het werd een statussymbool dat nodig was om nog meer statussymbolen aan te schaffen. Misschien had Karl Marx toch ongelijk: niet godsdienst, maar geld is de opium van het volk. Als je er eenmaal aan verslaafd bent, wil je steeds meer.
x

dinsdag 18 augustus 2009

Cultuur

In mijn jeugd ben ik door mijn ouders niet doodgegooid met 'cultuur'. Ze waren bepaald niet dom, maar hun ouders hadden gewoon te weinig inkomen om ze veel vervolgopleiding te laten volgen. Ze woonden bovendien, voor ze naar Amsterdam kwamen, in Meppel, dat niet tot de belangrijkste cultuurcentra van Nederland gerekend kon worden. Toch hadden wij een harmonium, later een piano, in huis, waarop mijn drie zussen en een jongere broer hebben leren spelen van een leraar die aan huis les gaf. Waarschijnlijk had ik ook les kunnen krijgen, maar kennelijk had ik die ambitie niet. Ik deed cultureel door van jongs af aan veel te lezen. Op de kweekschool heb ik nog leren blokfluiten. Dat vond ik eigenlijk best leuk, maar daarna heb ik er niets mee gedaan.

Is het zelf (kunnen) beoefenen van muziek belangrijk in het leven? Tja, wat moet je daar nu weer van zeggen? Renée Braams vindt van wel. Zij is dan ook muzieklerares en schrijft daarover een opiniestuk in de Volkskrant. Zij schetst daarbij een probleem: muzieklessen zijn duur; ze kosten al gauw 475 euro (groepsles) tot 700 euro (privéles) per kind per jaar. Arme kinderen krijgen dus niet zo veel muziekles als rijke kinderen. Gelukkig zijn er wel weer allerlei potjes waaruit de muziekles voor arme kindere gesubsidieerd kan worden.

Renée schets nog een ander, specifiek Nederlands, probleem: Nederlandse ouders vinden dat muziek maken vooral leuk moet zijn. Een moeder vertelde mij vol afgrijzen dat zij zelf vroeger op pianoles toonladders had moeten studeren. Toonladders! Ik herinner me nog goed dat mijn broer en zussen dat ook moesten en daar niet vrolijk van werden. (Ik ook niet trouwens, als ze weer eens, tegen hun zin, aan het oefenen waren.)

Ik denk dat Renée een denkfout maakt. Het merendeel van de mensheid luistert graag naar muziek, maar slechts een kleine minderheid neemt de moeite voor eigen plezier zelf een instrument te leren bespelen. Een nog veel kleinere minderheid bekwaamt zich nog verder en maakt, voor het plezier van anderen, van muziek maken zijn of haar beroep. Dat heb je met meer vaardigheden: brood bakken, bloembollen kweken, boekhouden, fietsen, fotograferen en zo kan ik nog uren doorgaan. Toevallig vind ik schrijven leuk, ben ik daar redelijk bekwaam in en kon ik die vaardigheid in mijn werk goed gebruiken. Nu doe ik dat nog steeds als hobby, met 'Beggartalk' als gevolg. Zo hebben we allemaal onze voorkeuren en prioriteiten. Renée heeft dat met muziek en trekt daaruit de conclusie dat we dus allemaal muziek moeten kunnen (leren) maken. Waarom eigenlijk?

Het succes bij het leren muziek maken is, volgens Renée, mede afhankelijk van de betrokkenheid van de ouders. Klopt als een zwerende vinger. Zo was de vader van Richard Krajicek zeer betrokken bij de tenniskwaliteiten van zijn zoon. Vraag Richard nog eens hoe hij over die betrokkenheid denkt. Mijn ouders riepen ook wel eens: "Moet je geen toonladders oefenen?" Daar bleef het gelukkig ook bij.

De basisvaardigheden voor mijn hobby is iedereen verplicht aan te leren. Ook hierbij worden lang niet alle kinderen door paps en mams gestimuleerd. Er zijn aardig wat mensen die schrijven een noodzakelijk kwaad vinden en dat vaak maar gebrekkig doen. Dat leidt wel eens tot politieke oprispingen en daarna gaan we gewoon weer door. Dat vind ik jammer, maar het zij zo. Er is vast wel ergens een tekenleraar die het hoogst noodzakelijk vindt dat iedereen leert zich picturaal te uiten. Ook op dat terrein heb ik nauwelijks iets bijgeleerd. Heb ik nou, cultureel gezien, een wat schraal leven geleid? Misschien wel, maar ik heb er geen last van.
x

maandag 17 augustus 2009

Complimentje

Volgend jaar hebben we weer gemeenteraadsverkiezingen. Geert Wilders was al op pad gegaan in diverse gemeenten waar zijn aanhang groot is om voor elkaar te krijgen dat in die gemeenten zijn PVV aan die verkiezingen zou meedoen, maar - voor Wilders - helaas: behalve in Den Haag en Almere krijgt hij nergens voldoende mensen op de been die op - volgens Wilders - capabele wijze het gedachtegoed van de PVV in die gemeenten zouden kunnen uitdragen.

Ik doe het niet graag, maar ik zou Wilders een complimentje willen geven: als je voor een bepaalde klus geen geschikte mensen kunt vinden, moet je er niet aan beginnen. De wederwaardigheden van de LPF in de Tweede Kamer waren daar een treffend voorbeeld van.

Uit het besluit van Wilders kun je ook een andere conclusie trekken: de ideeën van Wilders spreken veel mensen aan, maar óf die mensen zijn te beroerd om daar verder een poot voor uit te steken, óf ze zijn echt totaal ongeschikt voor het bedrijven van politiek. Nu is het geen schande om ongeschikt voor het politieke handwerk te zijn. Ik vind mezelf daar ook niet geschikt voor. Maar een van de kenmerken van PVV-aanhangers is dat ze vinden dat 'de politiek' niet genoeg luistert naar 'het volk'. Nu krijgen ze de kans om hun eigen stem te laten horen, Wilders wil ze graag een cursus geven om dat op de juiste wijze te doen, maar nee hoor. Dat kost tijd. Daar moet je voor nadenken. Nadenken is nou precies het laatste wat PVV-stemmers willen doen. Die vinden dat ze genoeg gedaan gedaan hebben als ze tot in den treure een paar simpele kreten herhalen.
x

zondag 16 augustus 2009

Homoniemen

Vroeger dacht je bij 'chippendale' aan een bepaald type stoel. In de tachtiger jaren van de vorige eeuw kreeg 'chippendale' nog een andere betekenis: een goedgevormde jonge man die ten faveure van vrouwelijk publiek uit de kleren gaat. (Dat gebeurde voor het eerst in de nachtclub 'The Chippendales' in New York, vandaar.)

Bij 'strippen' dacht ik in mijn jeugd (stiekem natuurlijk) aan een goedgevormde jonge vrouw die in een nachtclub ten faveure van de aanwezige mannen uit de kleren ging. In Nederland kreeg 'strippen' later ook de betekenis van het in het openbaar vervoer gebruikmaken van een strippenkaart.

En dan heb je nog 'chip'. Dat is o.a. een dun aardappelschijfje dat (veel te vaak) als snack wordt genuttigd. Het is ook een elektronisch circuit dat niet meer weg te denken is uit allerlei dingen die we dagelijks gebruiken, bijvoorbeeld de pinpas.

GVB heeft nog steeds maar één betekenis. Dat staat voor Gemeente Vervoerbedrijf (van Amsterdam). Het GVB wil, net als andere grote vervoersbedrijven, het gebruik van de ov-chip er bij ons inrammen. Het probleem is dat nog lang niet alle gebruikers van het openbaar vervoer onverdeeld enthousiast zijn over die ov-chip. Actie is geboden, vond de GVB-directie. Die zette dus een aantal mensen aan het werk om iets leuks te bedenken waarmee je die ov-chip kunt promoten. Een van de leden van het team zat wat te 'spelen' met de woorden 'chip(pen)' en 'strip(pen)'. Zhij kreeg een brainwave: Chippendale! Zhij riep het team bij elkaar: "Jongens, ik heb een briljant idee! Luistert!" Het team valt ervoor. De PR-afdeling van het GVB valt ervoor. De GVB- directie valt ervoor. Het PAROOL schrijft over het resultaat:

GVB zet chippendales in

Om acht uur 's ochtends staan vier goedgevormde jonge mannen op station Sloterdijk. Zij dragen witte shirts. Op de voorkant staat: "Ik stop met strippen." Op de achterkant staat: "Vanaf nu ga ik chippen." De jonge mannen delen foldertjes uit waarin de zegeningen van de ov-chip aan het volk worden uitgelegd. Probleempje is dat maar weinig mensen onder de indruk zijn van hun goedgevormdheid, dus niet nog eens achterom kijken, dus de zin aan de rugzijde niet zien en al helemaal niet toekomen aan de merites van het spelletje met homoniemen. Aan deze is de folder niet besteed omdat zhij de ov-chip al gebruikt, aan gene niet omdat zhij er helemaal niets in ziet. Een ook aanwezige woordvoerster van het GVB: En als vervoerder zijn wij er wel van overtuigd dat de chipkaart veel voordelen heeft. Dat zal best. Ik heb ook de neiging te denken dat ik altijd gelijk heb.
x

zaterdag 15 augustus 2009

Jongste

Af en toe lees ik dingen in een krant waarvan ik echt niet weet wat ik er nou mee aan moet. Neem nou records. Als je talent hebt voor hardlopen kan ik me voorstellen dat je graag het Nederlands record op de 100 m horden wilt hebben, maar wat bezielt iemand om in het 'Guinness Book of Records' vermeld te willen worden als wereldrecordhouder dwergwerpen? Ik noem maar een dwarsstraat. Ergens daartussen liggen prestaties waar ik niet zo makkelijk een afgeronde mening over heb. Neem nou Laura Dekker.

Laura Dekker, las ik in Trouw, wil in haar eentje om de wereld heen zeilen. Daarin is ze niet uniek. Wat Laura wel enigszins uniek maakt is dat ze de jongste solozeiler ooit wil worden. Laura is pas 13. Zeilen is haar met de paplepel ingegoten. Ze is zelfs geboren aan boord van een boot en haar ouders maakten zelf een zeven jaar durende wereldreis per zeilboot. Ik neem dus voetstoots aan dat haar ouders, die haar plannen steunen, haar alles over zeilen hebben bijgebracht wat daarover te leren valt. Ze is al eens in haar eentje naar Engeland overgestoken. De bezwaren tegen Laura's reis komen van de leerplichtambtenaar van Wijk bij Duurstede, waar Laura woont. Staatssecretaris Van Bijsterveldt is het met die ambtenaar eens en heeft zelfs al Kamervragen over Laura's plannen moeten beantwoorden. Laura en haar ouders denken dat ze tijdens haar reis voldoende tijd heeft lessen te volgen en via e-mail haar huiswerk in te leveren. Bij terugkeer wil ze gewoon haar havo-examen doen.

Laura heeft haar eigen website. Daarop heb ik wat rondgeneusd. Ik kan het ook niet helpen, maar het eerste wat ik dacht was: Nou meid, als ik jou was zou ik tijdens die reis niet ook nog eens een column schrijven voor het maandblad 'Zeilen'. Dan houd je wat tijd over die je extra kunt besteden aan het vak Nederlandse taal, want die beheers je echt nog niet voldoende. Zo is het niet "bedrijfen", maar "bedrijven"; het is niet "ge E-Mailt", maar "ge-e-maild". En een zin begin je altijd met een hoofdletter. Eerlijk gezegd kan ik me voorstellen dat de leerplichtambtenaar denkt dat je met alleen af en toe wat telefonisch contact dat niet tijdig bijspijkert.

Maar goed, een solowereldreis van een dertienjarige heeft nog wat andere dan alleen leerplichtaspecten. Ik heb geen kinderen, dus ik weet niet uit ervaring wanneer je je bezorgd gaat maken. Er zijn ouders, volgens mij, die hun dertienjarig kind nog geen twee weken alleen door Nederland laten fietsen. Ik geef toe dat je tussen Australië en Sri Lanka minder kans hebt enge mannen tegen te komen dan tussen Barneveld en Apeldoorn, maar op de Veluwe heb je weer beduidend minder kans op een orkaan. Ik draai graag zaken om, dus: de ouders gaan op wereldreis en Laura blijft al die tijd alleen thuis, regelt haar huishouden, gaat naar school en doet verder alles wat een normale tiener doet. Wat zouden we daar nou weer van vinden? Ik zeg niet bij voorbaat dat ik het daarmee eens ben, maar ik denk dat, na Kamervragen, André Rouvoet daar best eens Jeugdzorg of de Raad voor de Kinderbescherming op af zou kunnen sturen.

Een passie voor zeilen begrijp ik. Ik begrijp ook nog dat iemand alleen om de wereld wil zeilen. Maar dat op je dertiende doen omdat je nou eenmaal 'de jongste ooit' wil worden, daar ben ik nog niet uit.

Toegevoegd op 16 augustus 2009
In de Volkskrant was dit te lezen.
x

vrijdag 14 augustus 2009

Dialoog

Conflicten moet je, als het maar even kan, op een vreedzame manier oplossen, door een goede dialoog bijvoorbeeld. Dat geldt des te sterker als het gaat om een conflict tussen groepen en al helemaal bij een conflict tussen naties. Er zijn al te veel oorlogen gevoerd. Na de Tweede Wereldoorlog hebben we daarom de Verenigde Naties in het leven geroepen, want we waren, volgens de preambule van het Handvest, "vastbesloten komende geslachten te behoeden voor de gesel van de oorlog, die tweemaal in ons leven onnoemelijk leed over de mensheid heeft gebracht". Ondanks dat vaste voornemen zijn er sindsdien nog heel wat oorlogen en gewapende conflicten gevoerd.

We gingen nog wat verder door "opnieuw ons vertrouwen te bevestigen in de fundamentele rechten van de mens, in de waardigheid en de waarde van de menselijke persoon, in gelijke rechten voor mannen en vrouwen, alsmede voor grote en kleine naties". Ik vertel niets nieuws als ik zeg dat in grote delen van de wereld het met de mensenrechten nog niet al te best gesteld is.

De Veiligheidsraad van de Verenigde Naties zou je in zeker opzicht de 'toezichthouder' kunnen noemen. Die kan immers vaststellen of landen zich aan de afgesproken regels houden en kan zelfs sancties opleggen aan landen die de regels overtreden. Probleem is dat niet alle leden van de Veiligheidsraad uitgesproken voorbeelden zijn van landen die het uiterst nauw nemen met mensenrechten. Ik denk daarbij bijvoorbeeld aan China en Libië. Maar landen als de VS en Rusland waren, zeker in het verleden, ook niet brandschoon bij het naleven van de regeltjes en het vervullen van de rol van toezichthouder.

De Veiligheidsraad moet zich opnieuw beraden over de schending van de mensenrechten in Birma, waar Nobelprijswinnares Aung San Suu Kyi opnieuw veroordeeld is tot huisarrest, waardoor ze volgend jaar opnieuw niet aan de verkiezingen kan deelnemen. Een vergadering van de Veiligheidsraad is volgens Trouw afgelast, want in New York konden de vijf permanente leden het tijdens informeel vooroverleg niet eens worden over een veroordeling van het nieuwe vonnis tegen oppositieleidster Aung San Suu Kyi. (...) Met name China geldt als trouwe steunpilaar van de junta. Een woordvoerder van het ministerie van Buitenlandse Zaken in Peking zei later woensdag dat de wereld de soevereiniteit van Myanmar moet respecteren en dat het beter is de dialoog aan te gaan met de machthebbers in dat land.

'Dialoog' wordt hier niet gebruikt als optimaal middel ter verbetering van wantoestanden, maar als excuus om niets te doen. China is niet het enige land dat deze truc gebruikt. Als er opgeroepen wordt Israël te veroordelen, zijn de VS en andere westerse landen er als de kippen bij om te roepen dat 'dialoog' veel beter is. 'Dialoog' met de Taliban schijnt weer volledig verkeerd te zijn. Kan iemand mij dat eens uitleggen?
x

donderdag 13 augustus 2009

Passend

Ieder kind verdient het onderwijs te krijgen dat het beste past bij zijn talenten en/of zijn beperkingen. Je hoeft niet gek veel verstand van onderwijs te hebben om het met die stelling eens te zijn. Als ik Trouw mag geloven is zelfs staatssecretaris Sharon Dijksma het met die stelling eens. Ze wil zelfs 'passend onderwijs' gaan heroverwegen.

Naast 'gewone' leerlingen heb je ook zogenaamde 'zorgleerlingen', kinderen dus die wat extra zorg en aandacht nodig hebben. Denk maar aan kinderen met het syndroom van Down of met het syndroom van Asperger (dat is een lichte vorm van autisme). Maar ook kinderen met een lichamelijke handicap, of met een taalachterstand en zelfs hoogbegaafde kinderen hebben extra aandacht nodig. Vroeger werden 'afwijkende' kinderen meestal naar een speciaal soort school gestuurd, maar we zijn tot het inzicht gekomen dat het beter is allerlei soorten kinderen als het even kan tegelijkertijd onderwijs te geven

De SP heeft een onderzoek gedaan onder leraren in het reguliere basis- en voortgezet onderwijs. Wat blijkt? Slechts een op de vier leraren meent dat hij zogeheten zorgleerlingen daadwerkelijk onderwijs van voldoende kwaliteit kan bieden. En hoe komt dat dan? De leraren vinden dat ze daarvoor onvoldoende zijn opgeleid en dat de klassen te groot zijn. Als ik zoiets lees, is mijn eerste reactie: wanneer heb ik dat nou eerder gehoord? Nou, dat is al weer enkele decennia geleden. De oplossing is dus eigenlijk heel simpel: zorg voor een betere opleiding en maak de klassen kleiner. Daar hebben ook de 'gewone' leerlingen en de leerkrachten profijt van.

O ja: de opleiding verbeteren en, veel meer nog, de klassen kleiner maken, kost geld en we zitten in een tijd dat het geld enigszins schaars is. Dat lijkt een goed excuus, maar toen het geld minder schaars was wisten we ook al dat kleinere klassen tot beter onderwijs leiden, maar qua geldbesteding hadden we toen kennelijk wat andere prioriteiten.

Goed onderwijs begint met een goede en goed gemotiveerde leraar (m/v) voor een niet te grote klas. Het onderwijssysteem, de organisatie van het onderwijs en van de school, de leermiddelen, het zijn niet meer dan hulpmiddelen. Maar al jaren lang gaat de meeste aandacht en veel geld naar die hulpmiddelen.
x

woensdag 12 augustus 2009

Waarom?

'Waarom houdt God rampen niet tegen?'
Als God al-goed, alwetend en almachtig is, waar komt dan het kwaad vandaan?

Die vragen zijn kennelijk nog steeds actueel, want daarover liet Trouw een paar theologen van diverse pluimage aan het woord. Voor mij zijn die vragen niet nieuw, want daar zat ik meer dan vijftig jaar geleden al over na te denken. Immers, van jongs af aan werd mij thuis, op school, in de kerk en in kerkelijke clubjes voorgehouden, dat God alles kon, alles vooraf wist, alles al beslist had, niets liever wilde dat wij Hem aardig zouden vinden en als wij dat ook nog eens zouden doen, zouden wij als beloning na onze dood voor alle eeuwigheid in zijn nabijheid mogen zijn. Tel uit je winst!

Over natuurrampen gesproken: toen God klaar was met het scheppen van hemel en aarde, zag Hij, volgens de Bijbel, dat het goed was. Noem dat maar goed! Over gotspe gesproken! Als hier iemand iets aflevert waarin met sombere regelmaat breuken voorkomen, waaruit van tijd tot tijd buitengewoon hete, levensbedreigende stoffen naar buiten komen, waarvan de omringende lucht zich soms met verwoestende kracht voortbeweegt en waarvan het vloeibare gedeelte van het oppervlak op veel plaatsen even verwoestend zijn gang kan gaan, krijgt zhij te maken met de Consumentenbond, Konsumenten Kontakt, Radar en Kassa. Die zullen de dringende vraag voorleggen: wanneer worden die mankementen nou eens, nadat Hij miljoenen jaren de tijd heeft gehad, definitief gerepareerd? Dan moet Hij niet gaan zeuren over een inspanningsverplichting, wij hebben het over een resultaatverplichting.

God heeft mij een vrije wil gegeven, werd mij geleerd. Dat hoor(de) ik graag, want de uitdrukking "Dat maken wij wel uit!" ligt mij als het ware in de mond bestorven. Maar ik bleef met een probleem zitten. God weet alles van te voren, dus ook dat ik met mijn vrije wil de, volgens Hem, verkeerde beslissing neem. Sterker nog: omdat Hij alles beslist, heeft Hij ook al bedisseld dát ik de verkeerde beslissing neem. Er moet een hele knappe theoloog komen die mij kan uitleggen wat het verschil is tussen mijn opvatting van vrije wil en de opvatting die God daarover heeft.

Ik zat met nog een probleem. Mij werd geleerd dat ik verantwoordelijk ben voor alles wat ik doe of nalaat. OK, daar heb ik geen enkele moeite mee, vind ik zelfs logisch. Ik ga niemand, zelfs God niet, de schuld geven van de miskleunen die ik maak. Maar wat vertelden ze mij nog meer? Als ik iets fout doe is dat helemaal mijn schuld, maar als ik toevallig een keer iets goed doe, is dat dankzij Gods genade. Ja, hoor eens even: óf ik ben voor niets verantwoordelijk, óf ik ben voor alles verantwoordelijk. En ik houd er al helemaal niet van als anderen, al is dat God, goede sier gaan lopen maken met iets wat ik gepresteerd heb.

God houdt er een beloningssysteem op na: als je in Hem gelooft, of je nou flink je best doet of niet, of je er een puinzooi maakt of niet, kom je na je dood voor eeuwig in de hemel, wat een plezierige locatie schijnt te zijn. Daar kan ik me nog iets bij voorstellen. Maar als je niet in Hem gelooft en je leidt een, naar menselijke begrippen, voorbeeldig leven, kom je - ook voor eeuwig - in de hel, een buitengewoon onplezierige locatie. Als ik er even van uitga dat christenen, joden en moslims in principe allemaal in dezelfde God geloven, vormen de 'gelovigen' nog altijd een minderheid van de mensheid. Dat betekent dat God de meerderheid, die Hij in feite in een handomdraai kan omturnen, voor eeuwig naar de hel verwijst. Dat kun je niet 'je gram halen' noemen, dat noem ik sadisme.

Sherlock Holmes zei: "When you have eliminated the impossible, whatever remains, however improbable, must be the truth." Als je die regel toepast op de hierboven gestelde vragen, wat houd je dan, na het elimineren van het onmogelijke, over als de waarheid, hoe onwaarschijnlijk ook? Inderdaad: niets. "Elementary, my dear Watson."
x

dinsdag 11 augustus 2009

Oprotten

In het algemeen ventileer ik in 'Beggartalk' opvattingen die hier en daar als 'links' betiteld zullen worden en begrijp me goed: ik heb er geen bezwaar tegen 'links' genoemd te worden. Je zult me ook niet horen zeggen: "Ik ben er trots op 'links' te zijn." Zo bijzonder is dat nou ook weer niet. Door mijn opvoeding en ervaring heb ik, net als iedereen, een aantal normen meegekregen en (verder) ontwikkeld, die ik hanteer als ik denk dat ik ergens een mening over moet hebben en naar buiten wil/moet brengen. In het huidige maatschappelijke bestel word ik op grond daarvan ingedeeld in de categorie 'links'. Prima. Ik zal wel eens miskleunen. Dat hoor ik dan graag. Dan ga ik nog eens verder nadenken. Ik hanteer daarbij de volgende regel: als de feiten niet overeenkomen met de normen, bekijk je normen dan nog een keer.

'Links' is een ruim begrip. Wouter Bos noemt zich links, Femke Halsema noemt zich links en Agnes Kant noemt zich links, maar ik hoef niemand te vertellen dat ze in de dagelijkse praktijk voor één probleem wel eens verschillende oplossingen hebben. Zo zijn er linkse personen en organisaties die acties ondernemen, waarmee ik voor geen prijs geassocieerd wens te worden. Als bijvoorbeeld een groepje neonazistische jongeren toestemming krijgt ergens in een buitenwijk zijn verwerpelijke ideeën te uiten, kun je er vergif op innemen dat een groepje 'linkse' lieden zal gaan proberen dat te verhinderen. Als zij daarbij enig geweld menen te moeten gebruiken, gaan ze dat niet uit de weg. Ik word daar niet helemaal goed van, want in mijn simpele opvatting is geweld altijd 'rechts'. Extreem links en extreem rechts zijn wat mij betreft één pot nat.

Afgelopen zaterdag besteedde ik hier enige aandacht aan het vijfde 'World Congress of Families', dat gisteren in Amsterdam begon en waaraan Trouw zeer ruime aandacht besteedde. (Het PAROOL en de Volkskrant hadden dat al eerder gedaan.) Trouw heeft als kop: 'Familiecongres huldigt extreme standpunten'. Dat vind ik nou behoorlijk kort door de bocht. De congresgangers zijn tegen abortus en tegen het homohuwelijk; homofilie zullen ze wel een ziekte vinden en ze zullen wel vinden dat de vrouw eerst aan kindertjes en echtgenoot moet denken en pas daarna aan (betaald) werk of - God verhoede het - een carrière. Ik vind dat nogal conservatief en/of achterhaald, maar ik vrees dat een niet onbelangrijk deel van de Nederlandse bevolking er net zo over denkt en het gaat mij wat te ver om dat allemaal extremisten te noemen. Maar, schreef Trouw: Links-radicale activisten kondigden aan dat zij vandaag een 'tegengeluid' laten horen. Dat hebben ze al eerder gedaan door de muren van het organiserende bureau te bekladden met teksten als 'christenfundi’s rot op'. Als 'links' op die manier gaat 'discussiëren', ben ik al geweest. Wat mij betreft mogen alle linkse fundi's ook per direct oprotten, bij voorkeur naar de cursus 'Grondbeginselen van de democratie'.

In 1986 hield de extreem rechtse Centrumpartij van Hans Janmaat een bijeenkomst in een restaurant in Kedichem. (Weet jij uit je hoofd waar dat ligt?) Linkse antifascisten die daarvan lucht hadden gekregen staken naar goed democratisch gebruik het hotel restaurant in brand en zorgden er zo en passant voor dat Janmaats partner de rest van haar leven in een rolstoel kon doorbrengen. Jaren later heb ik Janmaat diverse malen op de boulevard van Kijkduin die rolstoel zien voortduwen. Ik heb wel eens de neiging gehad (maar niet gedaan) op ze af te gaan en te zeggen: "Ik kots van jullie ideeën en kots minstens zo hard van de ideeën van de mensen die jullie dit aangedaan hebben."
x
x

maandag 10 augustus 2009

Beloning

Ik ben niet blind voor allerlei dingen die in de maatschappij gebeuren. Ik weet bijvoorbeeld dat allochtone jongeren buitenproportioneel overlast veroorzaken. Ik weet zelfs dat 'overlast' een understatement is. Je kunt daarop op verschillende manieren reageren. Ik noem er een paar. "Flikker ze het land uit!" "Gooi ze achter slot en grendel!" "Stuur ze naar een werkkamp!"

Ik meen ook te weten dat allochtone jongeren buitenproportioneel laag opgeleid zijn, dus buitenproportioneel werkeloos zijn en buitenproportioneel weinig inkomen hebben. Nu denk ik dat er een zekere relatie bestaat tussen enerzijds lage opleiding, werkeloosheid, laag inkomen en anderzijds overlast veroorzaken. Ik vermoed zelfs dat je die relatie aantreft bij mensen met welke etnische achtergrond dan ook. Voorbeeldje: je bent een autochtone, goed opgeleide, goed verdienende vastgoedhandelaar die in een mooie woning in een mooie wijk woont. Je hebt wat last van een jaloerse concurrent. Dan ga je niet in de buurt van die concurrent lopen zeiken en zaniken, want daar heeft de omgeving ook last van. Je laat dat in een paar minuten oplossen door een huurmoordenaar. Na een dagje verzamelen van forensische gegevens ziet de buurt er weer net zo uit als voorheen. Dus echt overlast kun je dat nauwelijks noemen.

Hans Stuy is organisator van kermissen, bijvoorbeeld van de kermis in Rotterdam. Allochtone jongeren veroorzaken overlast op kermissen. Dus wat doet Hans Stuy? Hij huurt allochtone jongeren in om die overlast te beperken. Gemeentebestuurders vinden dat een goede oplossing en verdomd: het schijnt te werken. Dat mag dan zo zijn, maar daarmee moet je niet aankomen bij (dr.) Amanda Knuveld: historica, universitair hoofddocent aan de UvA, dierenactiviste en columniste bij de Volkskrant. Onacceptabel gedrag wordt weer eens beloond, staat er boven haar column van afgelopen zaterdag. De column begint met de zin: Wie overlast veroorzaakt in Rotterdam, krijgt een baantje op de kermis aangeboden. Het gemeentebestuur heeft vorig jaar ook nog eens 10.000 euro subsidie uitgegeven aan een Ramadantent. Die stad is door het College daar tot een grote subsidiekermis gemaakt. Amanda wijst er fijntjes op dat gemeenschapsgeld van Rotterdammers aan promotie van een islamitisch gebruik wordt gespendeerd. Hoeveel gemeenschapsgeld wordt er komende zondag besteed aan het volkomen overbodige en milieuvervuilende City Racing? Hoeveel overlast gaat dat evenement veroorzaken? Hoeveel miljoenen euro's aan gemeenschapsgeld hebben wij intussen uitgegeven aan het opsporen, vervolgen, berechten en gevangen houden van (handlangers van) elkaar naar het leven staande autochtone vastgoedhandelaren? Hoeveel allochtonen maakten deel uit van de Raden van Bestuur van de banken die ons met de economische crisis hebben opgescheept? Welk percentage van al die bonussen gaat naar allochtonen? Of ben ik nou weer te genuanceerd?

PS
Hoe zat dat ook weer met de crisis en de banken die met belastinggeld uit het slop gehaald werden? Voor ons duurt de crisis nog even, maar voor de banken en hun managers? Lees dit artikel in de Volkskrant, dan weet je weer waarom sommige mensen een hekel hebben aan het kapitalistische systeem.
x

zondag 9 augustus 2009

Begeleiding

Qua leeftijd zit je zo tussen de 20 en 25 jaar en je verdient een gigasalaris, waarvoor je nauwelijks behoeft te werken. Is dat erg? Ga je dan toch liever een andere werkgever zoeken die je misschien iets minder betaalt en meer laat werken? Zo'n beslissing lijkt in ieder geval wel iets positiefs te zeggen over je arbeidsethos.

Ik heb het over Klaas Jan Huntelaar en Rafael van der Vaart, naar Nederlandse begrippen grote voetballers voor het aangezicht des Heren. Nog niet lang geleden waren ze zelfs volgens Spaanse begrippen goede voetballers en werden ze met veel tamtam bij Real Madrid binnengehaald. Helaas zat Real Madrid qua resultaat enigszins in de déconfiture en dus gaf men daar het bijna obscene bedrag van rond de 250 miljoen euro uit om voetballers aan te trekken die nog beter zijn dan Klaas Jan en Rafael. Gelukkig voor hen vinden ze in Milaan en aanpalende slikken zompen nog steeds dat ze goed kunnen voetballen en mogen ze daar komen spelen. Ik denk dat ze daar een salaris ontvangen dat iets boven bijstandsniveau ligt.

Trouw wijdt een redelijk uitgebreid artikel aan de wederwaardigheden van Klaas Jan en Rafael. Dat leidt tot de kop: Belang van goede begeleiding neemt toe. Dat zal best, maar daar ligt volgens mij het probleem niet. Klaas Jan kwam na omzwervingen via 'H&K', 'Drempt Vooruit', 'HC03', 'De Graafschap', 'PSV' en 'AGOVV' uiteindelijk terecht bij 'SC Heerenveen'. Ik weet niet hoeveel hij daar verdiende, maar beduidend meer dan ik in dezelfde periode van mijn leven verdiende. Hij deed het goed daar en dus kwam Ajax langs. Daar kon hij nog meer verdienen. Ga dan maar eens als gewetensvolle begeleider zeggen: "Dat zou ik niet doen, Klaas Jan. Je doet het hier goed. Je kunt je financieel van alles veroorloven. Heerenveen is een leuke club. Zou het bij Ajax nou zo veel leuker zijn?" Maar Klaas Jan is geen dief van zijn eigen portemonnee. En enige tijd later valt er tegen een aanbod van Real Madrid helemaal niet op te begeleiden. De huidige generatie jongeren zit wat anders in elkaar dan mijn generatie. Niet beter of slechter, anders. Daar hoort bij: "I want it all and I want it now." Zulke mensen had je vroeger ook, hoor, maar die werden toen als hebberig beschouwd. Tegenwoordig mag je gewoon hebberig wezen. Je wordt zelfs bewonderd als je veel hebt, al heb je daar niet veel meer kwaliteit voor nodig dan 'marktwaarde'. Ik vind het best. Maar volgens mij kunnen ze beter al die bonusontvangers in het bankwezen en overige bedrijfsleven eens gaan begeleiden.
x

zaterdag 8 augustus 2009

Congres

Op een internetsite kwam ik een opsomming tegen van enkele verschrikkingen, waaronder miljoenen doden, die in de vorige eeuw (delen van) de wereld hadden getroffen: het nazisme van Hitler, het communisme van Lenin, Stalin, Mao en Pol Pot. De volgende verschrikking in dit rijtje: het feminisme. Het feminisme beschadigt vrouwen, verwoest het huwelijk en vernietigt het gezin. "Bovenaan hun (de feministen) agenda van de afgelopen veertig jaar staat het ondermijnen van het huwelijk, het gezin, de religie en de mannelijkheid." Dat heeft tot de volgende verschrikkingen geleid: vrije abortus, door de overheid geregelde kinderopvang, het normaliseren van homofilie en het jongetjes aanleren van meer sensitiviteit en minder agressie.

Ik vertel hier niets nieuws als ik zeg dat wij in Nederland een behoorlijke tik van al die verschrikkingen hebben meegekregen. We kennen allemaal het immense leed dat veroorzaakt wordt door vrouwen die liever carrière maken dan de hele dag bezig zijn met de verzorging van hun kinderen. Maar gelukkig: er is licht aan het eind van de tunnel. Volgende week, van maandag t/m woensdag wordt in Amsterdam het vijfde 'World Congress of Families' gehouden. Daar wordt onder meer gesproken over 'De natuurlijke familie als hoeksteen van de samenleving' en 'De waarde van het huwelijk als de basis voor het gezinsleven'. En laten we niet vergeten 'Bedreigingen van het gezin van verslaving tot pornografie'.

Ik kwam niet toevallig op die website. In de Volkskrant en Het PAROOL las ik dat onze eigen André Rouvoet dat congres gaat openen en dat is weer tegen het zere been van een deel van de oppositie in de Tweede Kamer. Die oppositie wil kennelijk dat alle ellende hier maar voort blijft duren.

Ik begrijp niet waar de oppositie zich druk over maakt. Als Boris van der Ham (D66) er geen aandacht aan besteed had, was dat hele congres waarschijnlijk niet eens in het nieuws geweest. Wat ze daar te berde gaan brengen kunnen we hier van tijd tot tijd horen van de EO, de SGP, de ChristenUnie en blij zingende reformatorische groepjes. Dat komt toch ook niet meer in de krant? André Rouvoet voelt zich inhoudelijk bij die mensen thuis. Dat is zijn goede recht. Intussen weet hij genoeg van politiek om in zijn toespraak niets te zeggen wat tegen de zere benen van zijn coalitiegenoten komt.
x

vrijdag 7 augustus 2009

Communiceren

Als communiceren vanachter het stuur van een rijdende auto echt vreselijk hard nodig is (je wilt immers wel zeker weten of je direct na thuiskomst een drankje kunt inschenken) , mag dat alleen als dat handsfree kan. Slechts enigszins gestoorde mensen zullen dat een onzinnige maatregel vinden. Het is me intussen opgevallen hoe vaak ik fietsers zich door het Amsterdamse verkeer zie bewegen terwijl ze hun mobieltje aan het bestuderen zijn. Waarschijnlijk hebben ze net een belangrijk sms'je ontvangen: "Waar ben je nu?" Ik gun ieder het recht zich dood of het ziekenhuis in te fietsen, maar desgevraagd zou ik het afraden.

De techniek staat niet stil, dus als we kunnen communiceren, zullen we ook communiceren. Omdat ik nooit achter het stuur van een auto zit, ben ik niet altijd op de hoogte van de nieuwste ontwikkelingen in navigatieapparatuur. Ik dacht dat zo'n tomtom je alleen vertelde en liet zien welke kant je op moet, maar ik loop hopeloos achter. Want je kunt, las ik in Trouw, al veel meer met zo'n snaaks apparaat doen, zoals bellen, tv-kijken, het zoeken van goedkope tankstations en zelfs het boeken van een hotelovernachting. Vooral dat tv kijken lijkt me een heel handige functie. Vervelend is alleen dat wanneer je van de tv wilt overschakelen naar het boeken van een hotelovernachting, je weer een handeling moet verrichten en daar moet je je aandacht bij houden, want voor je het weet zit je te kijken naar het adres van het goedkoopste tankstation. En nu heb je zeikerds bij het Korps Landelijke Politiediensten die dat ook weer willen verbieden. Gelukkig zijn ze bij het Openbaar Ministerie verstandiger. Daar vinden ze dat zo'n verbod niet te handhaven is. Daar moet je dus gewoon niet aan beginnen. Het OM adviseert de extra mogelijkheden van het navigatiesysteem niet te gebruiken.

We weten allemaal dat de meeste mensen zich geen bal wensen aan te trekken van goedbedoelde adviezen. Zoiets geldt alleen voor domme mensen en 'wij' weten best hoe je met dat soort dingen moet omgaan. Ik zou daarom nog een paar functies aan het systeem willen toevoegen: 1. de route naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis; 2. een up to date lijst van mensen die voor je begrafenis moeten worden uitgenodigd; 3. een laatste groet aan de nabestaanden; 4. excuses aan overige slachtoffers.
x

donderdag 6 augustus 2009

Ludiek

Op 15 mei jl. zat ik me hier druk te maken over het optreden van Maurice de Hond in een een reclamespot van de Nederlandse Energie Maatschappij. Ik stelde daarin dat Maurice misbruik maakte van zijn reputatie als onafhankelijk onderzoeker. Wat las ik nu in de Volkskrant? De Reclame Code Commissie vindt dat de Nederlandse Energie Maatschappij de reclame met onderzoeker Maurice de Hond van radio, tv, internet en uit de kranten moet halen. Volgens de codecommissie is de opiniepeiler een onafhankelijke deskundige met een groot gezag, die om die reden niet een specifiek product mag aanprijzen. Ik was dus duidelijk niet de enige die zich geërgerd had.

Nu mag iedereen van tijd tot tijd een foutje maken. Niemand is immers volmaakt. Wat mij betreft had Maurice geen commentaar hoeven te leveren, maar toen er toch een verslaggever daarom vroeg, had je mogen verwachten dat hij zei: "Ja, stom van me. Had ik niet moeten doen." Maar nee hoor: De Hond, die de details van de uitspraak nog niet kent, is verbaasd. 'In de reclame vervul ik de rol van onderzoeker. Op basis van onderzoek onder 2.500 Nederlanders trek ik de conclusie dat veel Nederlanders geld kunnen besparen met energie, zonder dat ik daarbij in alle gevallen concludeer dat de Nederlandse Energie Maatschappij de goedkoopste is. In reclames wordt zo vaak verwezen naar onafhankelijk onderzoek. Dat zou toch moeten kunnen?' Is Maurice nu zo dom of doet hij zo dom? In het spotje vervult hij niet de rol van onderzoeker, maar van aanprijzer. Dat weet hij net zo goed als ik. Als Wouter Bos in een reclameboodschap van ABN/AMRO zou roepen dat uit onafhankelijk onderzoek is gebleken dat je het best een lening kunt afsluiten bij de ABN/AMRO zouden de hele Tweede Kamer en alle media over hem heen vallen, en terecht. Al weer een tijd geleden heeft een producent van een toiletreiniger deze situatie op een ludieke manier gebruikt: "Wij van WC-eend adviseren WC-eend."

woensdag 5 augustus 2009

Recht

Een van de redenen voor het feit dat ik Nederland een plezierig land om in te wonen vind is dat het hier, in vergelijking met heel veel andere landen, behoorlijk goed gesteld is met de mensenrechten. Toch vindt volgens Trouw het Mensenrechtencomité van de Verenigde Naties dat hier het een en ander verbeterd kan worden: Mensenrechtenexperts van de Verenigde Naties zijn bezorgd over de gang van zaken rond zelfdoding of hulp daarbij in Nederland. Die experts vrezen kennelijk dat euthanasie zou kunnen worden toegepast op grond van een misverstand of mogelijk zelfs op grond van onbehoorlijke beïnvloeding. ("Luister, paps, we kunnen naast ons werk niet ook nog eens jouw verzorging op ons nemen en we hebben ook de wintersport al moeten laten schieten. Zou je niet liever doodgaan? Jij vindt het zelf toch ook niet zo leuk meer?") De deskundigen willen dat 'het recht op leven' beter wordt verankerd.

Als ik mij goed herinner, is onze euthanasiewet niet even snel op een zonnige achternamiddag in elkaar gezet. Daar is een jarenlange maatschappelijke, politieke, religieus/ethische, juridische en medische discussie aan vooraf gegaan. Wetgeving levert niet de garantie dat alles goed gaat. Daarom hebben we rechters en politie in dit land. Maar je zult heel lang moeten zoeken om een Nederlander te vinden die 'het recht op leven' ontkent. Hoewel, in sommige kringen hebben moordenaars, pedoseksuelen en terroristen iets minder rechten.

Ik vind ook dat ieder mens het onvervreemdbare recht op leven heeft. Maar volgens mij zijn we er dan nog niet. Ik heb niet om mijn leven gevraagd. Net als de meeste andere mensen besta ik op grond van een al of niet goed overwogen wens en/of beslissing van twee andere mensen, al kan het ook voorkomen dat een vrouw geheel tegen haar wil zwanger raakt en een kind ter wereld brengt. De afgelopen zeventig jaar heb ik niet betreurd dat de wens/beslissing van mijn ouders gerealiseerd is. De afgelopen dertien jaar waren minder plezierig dan de voorgaande, maar daar kon niemand wat aan doen. We kunnen nu eenmaal de natuur nog niet volledig naar onze hand zetten.

Tot nu toe zie ik nog steeds voldoende redenen mijn leven voort te zetten, maar hoe het ook zij, ik kan mij voorstellen dat op enige tijdstip in de toekomst ik het wel gezien heb, dat het leven mij niets meer te bieden heeft. Na rijp beraad (ik ga echt niet over één nacht ijs) kom ik vervolgens tot de conclusie dat ik er een eind aan ga maken en dan op een 'nette' manier. Dan zit ik met een probleem: ik heb daar hulp van een ander bij nodig, maar het is anderen verboden mij daarbij hulp te bieden, tenzij ik al verkeer in een situatie waarvan zelfs religieus geïnspireerde of gemotiveerde mensen bereid zijn toe te geven dat die niet meer menswaardig is. Mijn zelfbeschikkingsrecht wordt, als puntje bij paaltje komt, ingeperkt door anderen, die vinden dat hun opvattingen over 'het leven' voorrang (moeten) hebben op mijn opvattingen over 'mijn leven'. Mag ik even weten waarom ik ongelijk heb? De religieuze antwoorden ken ik al jaren uit mijn hoofd. Laat die dus maar zitten. Ik heb ook van nature geen somber karakter, dus daar zal het t.z.t. (eventueel!) ook niet aan liggen.
x

dinsdag 4 augustus 2009

Records

Een atleet die gaat meedoen aan kampioenschappen hardlopen over een bepaalde afstand haalt niet een paar simpele gympies uit de kast en loopt niet over een sintelbaan. Die heeft vrij dure speciale schoenen aan en loopt over een of ander kunststofbaan.

Het is de meeste Nederlanders nog niet opgevallen, maar het schaatsseizoen is al weer begonnen. Hier en daar heeft al weer iemand een persoonlijk record gereden. Die reed echt niet op Friese doorlopers die hij met touwtjes onder zijn schoenen had gebonden. Als je iets in het schaatsen wilt bereiken, al is het maar de Nederlandse top, moet je echt klapschaatsen aanschaffen. Waarmee ik maar zeggen wil dat het er bij wedstrijdsport niet alleen om gaat je lichaam in zo'n goed mogelijke conditie te brengen. Ook 'het materiaal' is van groot belang. De Tour de France werd in 1903 op een andere soort fiets gereden dan die in 2009.

De afgelopen week werden in Rome de wereldkampioenschappen zwemmen gehouden. Trouw wijdde daar een nabeschouwing aan. Enkele cijfers: in Rome gingen er 44 wereldrecords aan. Sinds februari 2008 zijn er 175 van dat soort primeurs opgetekend. Bij het zwemmen ging het ineens veel sneller, omdat er weer een nieuw materiaal was ontwikkeld om de zwempakken van te maken. Ik heb geen idee wat voor materiaal dat is en waarom dat leidt tot sneller zwemmen. Het zal wel iets met weerstand te maken hebben. Daarom maken ze ook geen rechthoekige auto's en vliegtuigen. Dat schiet namelijk niet op.

Bij de Fina, de wereldbond van zwemmers, vinden ze al die nieuwigheden maar niks. De internationale federatie nam pas twee dagen voor het toernooi het besluit de zwemcondooms in de ban te doen. Per 1 januari 2010 wordt er weer in zwempakken van textiel gezwommen. De zwemmers die nu een wereldrecord in hun bezit hebben zullen daar nog jarenlang van kunnen genieten, want het zal wel even duren voor er in gewoon textiel weer een nieuw record wordt gezwommen.

Sporten is gezond voor je lijf en je leden en het kan ook leuk zijn. Er een wedstrijd van maken is ook leuk. Toen ik nog actief squash speelde, speelde ik om te winnen. Maar verliezen met 9-7 vond ik leuker dan winnen met 9-0. Het laatste was immers geen uitslag van een boeiende wedstrijd. Squashrackets zijn in de loop der jaren verbeterd, waardoor het spel ook beter werd. Waarom is zwemmen nou ineens een sport waarbij het materiaal niet verbeterd mag worden?

maandag 3 augustus 2009

Emotie

Mensen die mij redelijk goed kennen vinden mij een nogal rationeel type. Dat ben ik ook, althans: dat probeer ik te zijn. Dat wil niet zeggen dat ik geen emoties ervaar. Daarin ben ik bepaald niet de enige. Afgezien van een zeer kleine minderheid aan psychopaten hebben we allemaal emoties, plezierige en vervelende. We beleven die zelf of zijn blij of verdrietig met familieleden of vriend(inn)en die ze beleven.

Hebben we niet genoeg meer aan onze eigen emoties? Gebeuren er niet meer genoeg plezierige en vervelende dingen ons eigen leven? Geen nood: de tv brengt ons emoties. Vanavond kun je kijken naar 'Familieberichten' bij de NCRV op Nederland 1. Het begint om 22.10 uur. De NCRV zocht "naar bijzondere, verrassende, ontroerende en vrolijke verhalen achter de familieberichten in kranten, tijdschriften en op het internet."

Caroline Tefsen zal ongetwijfeld weer een paar mensen presenteren die ontroerende verhalen vertellen, waarbij je een traan wegpinkt voordat je er erg in hebt. Je kunt bijvoorbeeld kijken naar Bianca - was getrouwd (met een man, neem ik aan), heeft een zoon - die op de Euromast ten huwelijk wordt gevraagd door Brenda. Ja, Bianca bleek toch meer op vrouwen te vallen. Lijkt me prima. Beter ten halve gekeerd dan hele gedwaald, of zoiets.

Als nuchterling vraag ik me af waarom iemand helemaal de Euromast op gaat om iemand ten huwelijk te vragen. Het wordt naar mijn idee nog een beetje gekker als je dat door de NCRV laat filmen, zodat heel Nederland kan 'meegenieten'. Dat is natuurlijk leuk. Die twee worden vast heel gelukkig. Maar de ouders van Mark staan "voor een gruwelijke beslissing: Mark een vegetatief leven laten lijden of hem laten inslapen." Kijk, da's andere koek. Er is één troost: je kent die mensen helemaal niet. Het levert een paar minuten lekkere emoties op, maar daarna - het is inmiddels bijna elf uur - ga je naar bed, of je kijkt nog naar iets verstrooiends. Je zou natuurlijk ook even kunnen bellen met de onderwijzer van je zoon wiens vrouw niet lang geleden overleden is. Of even langs gaan bij de buren wiens kind pas verongelukt is. Ja, dat is wat moeilijker.
x

zondag 2 augustus 2009

Lijkenpikker

Gisteravond heb ik niet naar SBS6 gekeken. (Ik heb helemaal geen tv gekeken.) Er was een film te zien van Uri Geller over Michael Jackson. Het is tot daaraan toe, dat de kranten nog steeds melding maken van onbenullige feitjes over de popster en van vermoedens en roddels over de oorzaak van zijn dood en van weer een kind dat opgedoken is. Er zal wel een markt voor zijn. Waar ik onpasselijk van wordt is dat er altijd mensen zijn die een op zich tragische gebeurtenis gebruiken om daar nog even een financieel slaatje uit te slaan. Uri Geller moest er zelfs bij huilen zag ik in een promo. Ergens las ik dat die film geproduceerd is door het bedrijf van Paul de Leeuw. Verdient die er ook nog wat aan. Gatver!
x

zaterdag 1 augustus 2009

Vertrouwen

In het Tilburgse St. Elisabeth Ziekenhuis, las ik in Trouw, gaan ze onderzoeken of bepaalde medische handelingen ook door de patiënt zelf verricht kunnen worden. Ja, erkent Bart Berden, lid van de Raad van Bestuur van het St. Elisabeth Ziekenhuis, de financiële component speelt ook een rol. Het Tilburgse ziekenhuis onderzoekt of en hoe patiënten en hun omgeving een grotere rol kunnen spelen bij de zorgverlening. Als voorbeeld wordt gegeven ouders die leren bij hun eigen pasgeboren baby een maagsonde in te brengen. Die baby hoeft dan niet meer alleen nog daarvoor in het ziekenhuis te blijven en de ouders vinden het fijn thuis voor hun eigen baby te kunnen zorgen. Dat klinkt heel logisch. Een tweede voorbeeld vind ik wat merkwaardig. De beslissing om bijvoorbeeld iemand zichzelf een injectie toe laten te dienen in een spier moet dus steeds opnieuw worden genomen, op basis van één specifieke situatie. Volgens mij zijn er al ik weet niet hoe lang talloze diabetespatiënten die zichzelf een paar keer per dag een injectie geven. Dat is dus niet buitengewoon bijzonder en je moet je toch niet voorstellen dat al die diabetespatiënten voor elke prik naar een tot anderen prikken bevoegde persoon zouden moeten.

Maar goed, Bart van Berden is niet alleen lid van de Raad bestuur van dat ziekenhuis, hij is ook buitengewoon hoogleraar 'Organisation Development in Hospital Care'. (Nee, niet aan een Engelse of Amerikaanse universiteit, maar aan de Tilburgse, maar daar spreken ze kennelijk ook Engels.) Bart heeft erop gewezen dat voor dat overdragen van handelingen aan patiënt (of mantelzorger) vertrouwen nodig is tussen arts en patiënt. Daar zou ik nooit opkomen. Vandaar waarschijnlijk dat ik nooit buitengewoon hoogleraar ben geworden. Ik zou Jan en alleman zomaar een spuit in de handen drukken met de opmerking "Je redt het verder zelf wel, hè?" Als patiënt vaar ik ook blind op alles wat een arts met me wil uithalen. Per slot van rekening heeft zhij daarvoor doorgeleerd. Dat schept automatisch vertrouwen, toch?

Berden: "Natuurlijk moeten we dit voorzichtig aanpakken. Als we patiënten zelf bepaalde handelingen willen laten doen, moeten we dat met zoveel waarborgen omkleden dat we kunnen zeggen: ze hebben terecht dat rijbewijs gekregen." Ik zie het al voor me. Dat gaat geen besparingen opleveren, dat gaat extra geld kosten. Hoeveel tijd (Dus menskracht! Dus geld!) mag er eigenlijk besteed worden aan het aanleren van die handelingen? Hoeveel tijd mag een arts of een ziekenhuis besteden aan het nagaan of aan al die waarborgen voldaan is? Gaan we daar eerst protocollen voor maken? Krijgt het ziekenhuis een helpdesk voor 'zelfprikkers' die met een vraag zitten? "Ik heb net die sonde ingebracht, maar nu heeft mijn oude vader het ineens erg benauwd." Zullen er geen mantelzorgers zijn die doktertje gaan spelen? "Echt, mam, het maakt niks uit of je die medicijnen nou om twaalf uur of om zes uur slikt. En die prik kom ik wel geven na de film." Wie houdt trouwens nu in de gaten of iedere patiënt op tijd de juiste medicijnen slikt, geen verkeerde dingen eet en de juiste oefeningen gedurende de voorgeschreven tijd doet? Was dat tot nu dan niet met voldoende waarborgen omkleed? Hoe kom ik er nu achter dat mijn nieuwe huisarts wel te vertrouwen is? Als mijn cardioloog, in wie ik het volste vertrouwen heb, een baan in Maastricht krijgt, moet ik hem dan aanhouden of moet ik gewoon overstappen naar zijn opvolger? Hoe kom ik erachter wat zijn/haar 'track record' is?

Natuurlijk ben ik vóór efficiënte zorg, zelfhulp en mantelzorg waar dat kan, vertrouwen tussen artsen en patiënten. Als dat de zorg goedkoper maakt: prima. Als dat de zorg duurder maakt: toch doen. Maar hoef ik er geen gezwam bij?