Ik acht het voorstelbaar, zelfs verdedigbaar, dat een politicus (m/v) van een regeringspartij de fout of een misstap van (de leider van) een coalitiegenoot uiteindelijk 'slikt'. De reden daarvoor kan, eerlijk gemeend, het landsbelang zijn. ("Dit is niet de tijd voor een crisis.") Er lijkt mij niets tegen te zijn om dat dan ook gewoon open en eerlijk te zeggen. De meeste gewone burgers zullen dat begrijpen en waarschijnlijk ook billijken.
Ruim een etmaal dreigde er een kabinetscrisis. Werd die nou veroorzaakt door Jan Peter Balkenende, die fris van de lever zijn straatje begon schoon te vegen of door Mariëtte Hamer die even fris van de lever dat straatje weer vol begon te vegen?
De bijdrage van Mariëtte Hamer aan (de eerste termijn van) het Kamerdebat heb ik helemaal gevolgd. Uiteindelijk ben ik ook maar een politieke tinnegieter, maar ik ben ervan overtuigd dat over die bijdrage net zo hard is onderhandeld als over de brief van het kabinet. Die bijdrage is een schoolvoorbeeld van 'achteraf redden wat er nog te redden valt'. O ja, het CDA heeft een 'knieval' gemaakt. Maar de PvdA heeft een even diepe knieval gemaakt: die eerste reactie op de schoonveegoperatie van Balkenende was niet zo hard bedoeld.
Balkenende begon zelf driftig een kuil te graven. Hamer begon even driftig mee en dieper te graven. Toen het kalf dreigde te verdrinken, werd meteen begonnen met het dempen van de put. We zien later wel wie er in die gedempte put zijn achtergebleven. Bij de eerstkomende verkiezingen voor de Tweede Kamer zal PvdA-lijstaanvoerder Diederik Samson alle zeilen moeten bijzetten om het verlies van zijn partij nog enigszins te beperken.
x
