Geschokt

Wat is er mis met mij? Donderdagmiddag zat ik naar de Tour de France te kijken. Onderin beeld verscheen de mededeling dat na enkele ogenblikken het programma onderbroken zou worden door een extra nieuwsuitzending. Dat gebeurt niet iedere dag, dus er moest wel iets belangrijks gebeurd zijn. Vreselijk belangrijk kon het ook weer niet zijn, want er werd rustig gewacht tot de winnaar van de etappe over de streep was. Toen kwam dus de mededeling over dat neergestorte/neergeschoten vliegtuig.

Na een tijdje kwamen ook de eerste reacties van bekende personen: de koning, de premier, fractieleiders in de Tweede Kamer. Stuk voor stuk waren ze diep geschokt en ieders gedachten gingen uit naar de slachoffers en hun familie en vrienden. Waarom heb ik dat niet?

Begrijp me goed: ik betreur het als mensen het leven verliezen door zo'n ongeluk. Ik weet dat het erg is voor familie en vrienden. Maar persoonlijk ben ik niet geschokt. Mijn gedachten gaan niet uit naar mensen die ik niet ken. Ben ik nou zo ongevoelig?

De wielrenners van de 'Nederlandse' ploegen in de Tour de France reden gisteren met een rouwband of -strikje. Waarom deden de vakkenvullers bij AH en Jumbo, de conducteurs bij de NS, de baliemedewerkers bij de gemeenten en zoveel andere werknemers dat niet? Zouden 'we' net zo geschokt zijn als er één Nederlander en 193 Nieuw-Zeelanders waren omgekomen?

Ben ik weer eens verkeerd bezig?