DIENSTMEDEDELING

De komende woensdag 29/4, donderdag 30/4 en vrijdag 1/5 zal hier geen Beggartalk verschijnen. Straks tegen 8:00 uur komt er een taxibusje van Transvision mij en mijn scootmobiel halen en naar het Amstelstation brengen. Van daar reis ik met de trein via Arnhem naar Zutphen. In Zutphnen staat weer een taxibusje voor me klaar dat mij naar Lochem zal vervoeren. Daar zullen ook Jan uit Gouda, Jan uit Amsterdam en Jan uit Oosterbeek heen reizen. We logeren daar in een bungalow en zullen de dagen daar fietsend door het Achterhoekse landschap doorbrengen. De enige maaltijden die we zelf zullen bereiden zijn de ontbijten. Voor de andere zullen we Achterhoekse horeca aanspreken. Het is niet uitgesloten dat we wel enige alcoholhoudende dranken naar de bungalow zullen brengen voor een nachtmutsje.

FEEST

Ik ben bepaald geen feestbeest, al bezoek ik wel eens een feestje. Afgelopen zaterdag was ik nog in Duivendrecht om de feestelijkheden bij te wonen t.g.v. de 70e verjaardag van een vriend, die ik al ruim 50 jaar ken. Vandaag komen er heel veel mensen naar Amsterdag om Koningsdag te vieren. Het PAROOL schreef: Tijdens Koningsdag zullen honderdduizenden mensen feestvieren in Amsterdam. Sinds 2005 is het aantal bezoekers aan de hoofdstad verdubbeld.

Toen ik na 23 jaar ballingschap in Den Haag weer terug was in Amsterdam, ben ik weer eens, op hun verzoek, met twee zussen en een schoonzus op Koninginnedag de stad in gegaan. Wat ik me vooral herinner was dat het nauwelijks mogelijk was je langs de grachten voort te bewegen. We zijn toen, op mijn voorstel, naar de Westelijke Eilanden gelopen, één van de mooiste stukjes oud Amsterdam, waar verder geen bezoeker te bekennen was.

Vandaag ga ik de deur niet uit. Ik ga mijn koffertje pakken voor een vierdaags bezoek, met Jan, Jan en Jan, aan Lochem en aanpalende slikken en zompen.

WEIGERING

Trouw schreef vrijdag: Wethouder Christianne van de Vijver-Claerhoudt (Nieuw Gemeentebelang) van de gemeente Sluis heeft vandaag een koninklijke onderscheiding geweigerd. Zij heeft het lintje om 'principiële redenen' geweigerd. Er zijn mensen die jarenlang voor iemand zorgen en geen onderscheiding krijgen. Haar eigen prestatie vindt zij in vergelijking daarmee 'minder'. Daarnaast 'heeft ze er niet zoveel mee', wat koninklijke onderscheidingen betreft.

Er worden elk jaar zoveel onderscheidingen uitgereikt, dat je nauwelijks meer kunt zeggen dat zo'n lintje enig onderscheidend vermogen heeft. Sommigen krijgen bijna 'automatisch' een lintje, bijvoorbeeld als je een bepaald aantal jaren minister of kamerlid geweest bent. Ben je een 'gewone' burger die, daarop doelde die wethouder, bijvoorbeeld een groot aantal jaren mantelzorg verleend heeft, dan moet je ook nog eens een behoorlijk netwerk hebben, van waaruit je wordt voorgedragen. Zonder zo'n netwerk zal het de koning echt nooit behagen de brave, hardwerkende burger een lintje te verlenen.

Er zijn nog altijd mensen die het niet kunnen laten, als zij te horen krijgen dat de koning hen een onderscheiding  heeft verleend, een traantje weg te pinken. Nou, de koning heeft echt nog nooit van ze gehoord. Waarschijnlijk heeft zelfs de burgemeester nog nooit van ze gehoord. Een aantal ambtenaren heeft hun naam te horen gekregen en heeft een checklist afgewerkt: ja, deze burger heeft de afgelopen jaren veel betekend voor zijn/haar medemensen. De burgemeester kijkt er nog even naar en stuurt de aanbeveling door. Ergens in Den Haag wordt door andere ambtenaren dan weer beslist of het doorgaat. Uiteindelijk moet de koning een hele rij handtekeningen zetten, om te laetn weten 'dat het heeft behaagd' enz. enz. enz. Moet je daar blij van worden? Moet je daar trots op zijn? Die wethouder "heeft er niet zo veel mee." Gelijk heeft ze.

BEZWAAR

In een commercial van Aviko komt een scene voor, waarin de broek van een man in de fik vliegt. Dat wordt op een 'vrolijke' manier gebracht. Daartegen is veel bezwaar gemaakt, met name door mensen die zelf brandwonden hebben opgelopen, of door mensen uit hun omgeving. Brandwonden zijn bepaald niet leuk.

Ik begrijp dat het voor betrokkenen vervelend is om onverhoeds herinnerd te worden aan zo'n pijnlijke gebeurtenis en dan ook nog eens op een manier die nogal luchthartig is. Maar mag ik dan ook eens bezwaar aantekenen?

Van tijd tot tijd verschijnen er boeken, artikelen of documentaire films waarin uitvoerig wordt beschreven hoe het is om met kanker te leven, of met een persoon die daaraan (over)lijdt. Zulke geschriften worden vaak lovend besproken. Ze zullen misschien ook wel boeiend zijn voor mensen die zich nooit in zo'n situatie bevonden hebben. Ik heb dat toevallig wel meegemaakt. Neem van mij maar aan dat je er niet blij van wordt. Na bijna 19 jaar ben ik het nog altijd niet vergeten. Maar ik heb er een hekel aan om er op, voor mij, onverwachte momenten dierect aan herinnerd te worden. Maar het gaat maar door.

MOOI (2)

Gisteren vermoedde ik al dat het akkoord over het 'bed-bad-brood'-probleem niet op algemene instemming zou kunnen rekenen. Volgens een VN-woordvoerder  wordt Nederland een 'inhumaan eiland binnen Europa'. Diverse gemeenten geven nu al aan dat ze, al behoren ze niet tot die zes gemeenten waar het nog 'mag', gewoon zullen doorgaan met het verlenen van opvang.

Er is een tijd geweest dat we zelf ons land rekenden tot een soort schoolvoorbeeld van hoe je met vluchtelingen moest omgaan. Maar de tijd dat Hugenoten en Joden hier op een warm onthaal konden rekenen ligt ver achter ons. 'We', althans velen van ons, zien alleen nog maar mensen uit een ver land, vaak met een kleurtje, die onze zuur verdiende centjes komen opmaken. Ja, dakloos door ons land, of een ander Europees land, zwerven schijnt nog altijd te verkiezen te zijn boven opgejaagd, vervolgd, vermoord worden door landgenoten die jouw geloof, stam, politieke opvattingen of seksuele geaardheid niet appreciëren. Zulk mensen begrijpen niet zo veel van 'ambtsberichten' volgens welke zij in hun land van herkomst best wel veilig zijn, dus terug kunnen gaan.

In Elsevier las ik, m.b.t. het Europese topoverleg: 'Onze eerste prioriteit is het redden van mensenlevens,' zei premier Mark Rutte (VVD) vanavond na het topoverleg in Brussel. Prachtig, maar wat doen we met die geredde mensen? Asielzoekers die niet in aanmerking komen voor de vluchtelingenstatus in Europa, moeten worden teruggestuurd. Terug naaar Libië, Somalië , Syrië.

Er komen Inspanningen om de schepen van de mensensmokkelaars te vangen en te vernietigen. Ik dacht dat die mensensmokkelaars dat vaak zelf al deden. Moeten Europese marineschepen dat beter doen? Of gaan vliegtuigen schepen in de havens van 'verdachte' landen bombarderen?

Als onze eerste prioriteit is het redden van mensenlevens, zou de volgende prioriteit kunnen zijn het verschaffen van een menswaardig bestaan aan de geredden. Dat kost geld, ja, en oh, wat hebben het hier moeilijk.

P.S.
Waar maken 'wij' ons nu echt druk over? Of de schoolkindertjes die aan de 'Koningsspelen' deelnemen bij het gezamenlijke ontbijt wel of niet hagelslag op hun bammetjes mogen hebben. Leg dat 'probleem' eens aan een bootvluchteling uit.

MOOI

Ik denk dat er iets moois ligt. Dat zei, volgens nu.nl, Diederik Samsom over het akkoord dat de regeringsfracties bereikt hebben over het 'brood, bed, bad'-probleem.

Wat is er dan precies mooi aan? Is het mooi voor de uitgeprocedeerde asielzoekers, die geen kant op kunnen? Is het mooi voor die zes grote gemeenten, waar de asielzoekers heen gaan die nu nog in andere gemeenten verblijven? Is het mooi voor de VVD die naar haar achterban kan zeggen dat 'ons' beleid nu veel minder aanzuigende werking zal hebben? Ja, die Palestijnen in Yarmoek zullen hun vluchtelingenkamp, waar het Syrische regeringsleger vecht met IS en Jabhat al-Nusra, zeker preferen boven de straten, pleinen en parken van zes Nederlandse gemeenten. Is het mooi voor de Nederlandse bevolking die een kabinetscrisis bespaard is gebleven en de huidige coalitie door kan gaan met haar zegenrijke beleid?

Of is het mooi voor de PvdA, die weer zal roepen dat ze haar 'sociale gezicht' weer eens heeft laten zien. In ieder geval hoeft ze niet op korte termijn aan verkiezingen mee te doen, die haar alleen nog maar meer zetelverlies kan opleveren. Mooi megenomen, toch?

MISDRUK

'Vroeger', toen je je kennis nog voornamelijk uit boeken haalde, had je ook medische encyclopedieën. Er waren mensen die, zodra ze maar iets voelden, direct naar de encyclopedie grepen om te kijken wat voor ziekte ze nou weer hadden en wat daaraan te doen viel. Er waren zelfs dezulken die meer vertrouwen in hun encyclopedie hadden dan in hun arts. Er is een aardige uitspraak die wordt toegeschreven aan Mark Twain: "Be careful about reading health books—you may die of a misprint."

Encyclopedieën zijn wat in onbruik geraakt. Als we nu iets willen weten, gaan we googelen en je kunt het tegenwoordig zo gek niet bedenken of er is wel een app voor bedacht. Er wordt nu zelfs al, las ik in Trouw, gesproken over 'eHealth'. De Raad voor de Volksgezondheid en Zorg maakt zich daar zelfs een beetje ongerust over: Overheid en artsen moeten niet stilzitten terwijl steeds meer burgers via bijvoorbeeld mobiele applicaties zelf hun gezondheid testen. (...) Van veel applicaties is niet duidelijk of ze betrouwbare en zinvolle metingen leveren. Er moet daarom snel een keurmerk komen, zegt de raad. Bovendien dreigt het gevaar dat alle metinguitslagen vooral worden gebruikt door commerciële bedrijven - niet allereerst om mensen beter te maken maar vooral voor de marketing.

Zou Mark Twain nu geleefd hebben, dan zou hij gezegd kunnen hebben: 'Wees voorzichtig met de gezondheidsapps die je gebruikt. Je kunt overlijden aan een bug.'

TYPEMACHINE

Ik heb hier al eens geschreven dat ik geen groot bewonderaar ben van de schrijver W.F. Hermans. Gisteravond kwam hij ter sprake bij DWDDrrrrr, niet vanwege zijn literaire werk, maar vanwege zijn verzameling typemachines. Te gast was een boekhandelaar uit Gent, die die verzameling (circa 150 stuks) in zijn bezit had en tentoonstelde in zijn winkel. Voor € 60,00 kon je zo'n ding 'adopteren'.

Je hebt mensen die postzegels verzamelen, of sigarenbandjes, of theezakjes. Waarom zou iemand dus geen typemachines  verzamelen? Maar wat is er nou zo bijzonder aan een typemachine die W.F. Hermans heeft verzameld? Slechts vier van die hele verzameling heeft hij daadwerkelijk gebruikt voor het schrijven van zijn boeken. Ook voor een van die vier exemplaren zou ik geen cent over hebben.

Ik heb alle boeken die A. Koolhaas heeft geschreven. Ik heb 'The Lord of the Rings' en 'In de Ban van de Ring' in diverse uitvoeringen, maar de pen(nen) waarmee deze werken geschreven zijn doen me niets. Rembrandt en Van Gogh hebben ongetwijfeld heel wat penselen gebruikt voor het schilderen van hun meesterwerken, maar zijn die penselen, als die nog te traceren zijn, iets waard?

De meeste hedendaagse schrijvers zullen hun werk op een pc schrijven en hun concepten wellicht printen. Zijn over pakweg twintig jaar hun pc's en printers (en eventueel hun tablets of smartphones) ook collectors items?

AFSCHEID

Er is geen stadium V.' Met die woorden vat Sarie Vervoort haar kankerdiagnose (niet-kleincellig longcarcinoom, stadium IV) samen. Ze gaat sterven. In plaats van een behandeling kiest ze voor een reis: terug naar het Zweedse Öland waar zij en haar man Barend elkaar ooit ontmoetten, in de zomer van 1968. Het wordt een wonderbaarlijke reis. In het idyllische zomerlandschap waar ze indertijd verliefd werden, moeten ze nu afscheid nemen. Stadium iv is een verhaal over twee mensen die hun liefde in onmogelijke omstandigheden staande proberen te houden.

Dat schrijft Bol.com bij het boek 'Stadium IV' van Sander Kollaard. Het werd zaterdagochtend besproken in de Tros Nieuwsshow. De situatie die het boek beschrijft is me helaas maar al te goed bekend. Wil ik dat boek lezen? Moet ik dat boek lezen?

Ik weet niet of de schrijver uit ervaring spreekt. Dat hoeft natuurlijk niet. Homerus heeft niet meegevochten bij Troje. Cervantes heeft niet tegen windmolens gevochten. Beiden hebben nochtans zeer lezenswaardige verhalen geschreven. De plaats "waar zij en haar man Barend elkaar ooit ontmoetten," ligt op een eiland voor de Zweeds Zuidwestkust. Boukje en ik hebben elkaar ook op een eiland ontmoet, Texel, waar in ieder geval ik acuut stapelverliefd werd. Bij Boukje duurde dat ietsje langer.

Wij gingen niet terug naar Texel om afscheid te nemen. Boukje heeft de tijd die haar nog restte gebruikt om van anderen afscheid te nemen. Wij hebben eigenlijk nooit afscheid van elkaar genomen. Ik heb daarover, al weer lang geleden, geschreven. Ik zou het nu nog precies zo kunnen schrijven. Dat boek ga ik niet lezen.

GESTOORD

Toen we in Den Haag woonden gingen we enkele keren per jaar naar het strand bij Kijkduin. Veel mensen laten het bij bezoek aan het strand niet bij alleen maar in de zon liggen. Ze zijn actief, slaan bijvoorbeeld balletjes heen en weer of ze doen iets met een frisbee. Behoorlijk populair is ook volleyballen. Daaruit is zelfs een sport ontstaan die op wereldniveau beoefend wordt: beachvolleybal.

Van 27 juni t/m 2 juli wordt in Nederland het WK Beachvolleybal gespeeld. Nederland heeft heel veel strand, dus waar wordt dat WK gespeeld? In Den Haag, Rotterdam, Apeldoorn en Amsterdam!

Den Haag heeft aardig wat strand, maar daar wordt niet gespeeld. Dat doen ze op een 'stadion' dat op de Hofvijver drijft. Logisch, toch?

Rotterdam en Apeldoorn zijn geen typische kustplaatsen met een florerend strandleven.

Amsterdam heeft hier en daar een kunstmatig strand, bijvoorbeeld op het puntje van IJburg. En waar in Amsterdam wordt dat WK nu gespeeld? Op de Dam! Daar wordt een hoop zand gestort en daar worden tribunes omheen gebouwd.

Trouwe lezers weten intussen dat er in Amsterdam nogal eens geklaagd wordt over te grote drukte in het centrum. Ik vind dat ietwat overdreven. Als je per se 'Sail' wilt organiseren, dan moet dat haast wel op het IJ plaatsvinden, maar je moet wel volmaakt gestoord zijn, als je de Dam een geschikte plek vindt voor beachvolleyball.

BEESTENBOEL

Vanmorgen. Het (Vondel)park ligt er troosteloos bij: weides vol plastic verpakkingen en lege bierflesjes. Schoonmaker Edwin in herkenbaar fluorescerend oranje staat in het perkje aan de voeten van het standbeeld van Joost van den Vondel. Met een grijper vist hij de restanten van de vorige dag tussen de tulpen vandaan. 'Het lijkt wel oorlog,' zucht hij. 'Wat een slagveld.' Dat las ik in Het PAROOL. (...) Het Vondelpark is vuil. De gemeente bezuinigt en de schoonmakers krijgen het park niet meer schoon. Het schoonmaakpersoneel is van 6 tot 2 personen teruggebracht.

Moet ik nu kwaad worden op de gemeente omdat die niet voldoende geld wil steken in het schoonhouden van dit populaire, veel bezochte park? Eerlijk gezegd ben ik kwader op de vele bezoekers die er steeds weer een beestenboel van maken.

Dit valt dan nog mee. Men heeft tenminste nog de moeite genomen het afval op een centrale plaats achter te laten. De meeste smeerpijpen laten hun afval achter op de plek waar ze een tijdje verbleven. En dat doen ze niet alleen in het Vondelpark.

TRAMRAILS

In Amsterdam zijn heel veel fietsers en er liggen vele kilometers tramrails. De ervaren fietser in Amsterdam kent het risico van die rails: je moet er niet met je (voor)wiel in komen, want je gaat vrijwel onherroepelijk tegen de grond.

Het PAROOL heeft een serie artikelen onder de titel 'Wat Amsterdam mist'. Daarin gisteren 'gesloten tramrails'. Het is de 'only in Amsterdam'-ervaring die iedereen kan missen als kies­pijn: met je fiets in de tramrails rijden en genadeloos op je bek gaan. Eén verkeerde beweging en je wiel zit klem. (...) Daarom moeten de tramrails dicht zijn wanneer er geen tram overheen rijdt. Bijvoorbeeld door een ingenieus schuifsysteem over de rails, dat opent wanneer de tram eraan komt en direct daarna weer sluit. Want we moeten er met zijn allen voor zorgen dat de boodschappen veilig thuis kunnen aankomen, en net opgepikte scharrels al helemaal. De stad is al eng genoeg met zijn witte heroïne en overassertieve bakfietsouders.

Er zijn meer steden in Nederland waar een tram rijdt en volgens mij rijden die over dezelfde rails, dus dat 'only in Amsterdam' lijkt me nonsens. Ik heb 23 jaar lang vrijwel dagelijks door Den Haag gefietst. Ik geef direct toe dat Den Haag meer 'vrije' trambanen heeft dan Amsterdam, maar toch zijn ook daar stukken rails, waarin je, als je niet oplet, met je wiel terecht kunt komen om vervolgens een flinke smak te maken.

Ik ga hier niet uitleggen hoe je met de fiets de tramrails moet 'nemen'. Als je dat niet weet, kun je beter niet met de fiets door Amsterdam rijden. Dat "ingenieuze schuifsysteem" zal waarschijnlijk klauwen met geld kosten en gedurende jaren kilometers opgebroken straten veroorzaken, waarvan we er al voldoende hebben in Amsterdam.  Laat die tramrails maar voor wat ze nu zijn.

SNEL

Hoe kun je iets goed verpesten? Ik heb het er hier al eens eerder over gehad: de elektrische fiets, oftewel e-bike, die steeds sneller gaat. Wat hebben 'we' toch met snelheid? Veel automobilisten vinden 100 km/u niet snel genoeg. Brommers en snorfietsen worden opgevoerd, zodat ze veel harder kunnen dan de wettelijk toegestane snelheid. Er zijn al e-bikes die wettelijk in de categorie snorfiets vallen. Het PAROOL wijdde er gisteren weer eens een artikel aan. Supersnelle e-bikes rukken op in het stadsbeeld. Gevaarlijke rijwielen, zeggen sommigen. Maar wel enorm praktisch voor forenzen, zeggen anderen. 'Het vraagt enige beheersing.'

Ja, beheersing. Die willen veel mensen juist niet. Die willen niet snel op hun werk, of waar dan ook zijn, ze willen racen! De e-bike is een prachtige uitvinding voor mensen als ik (dagje ouder, fysieke problemen) die toch graag willen fietsen en daarbij wel een beetje ondersteuning kunnen gebruiken, bij hellingen, tegenwind of grotere afstanden. Mijn e-bike stopt met ondersteunen als ik 25 km/u rijdt. Snel genoeg, toch?

Ralf Braakman van V-fiets, die bestaande fietsen elektrisch maakt, weigert resoluut als zich een klant meldt met de vraag of zijn fiets kan worden opgevoerd naar 45 kilometer per uur of meer. 'Opvoeren doen we niet aan. Wat we wel doen, is snelheid toevoegen. Maar maximaal tot 25 kilometer per uur. Harder moet je niet gaan in de stad, dat is gevaarlijk. Wij maken bijvoorbeeld wel een elektrische bakfiets waarmee mensen gemakkelijk tegen een steile brug op kunnen fietsen.'

Roderick van den Berg van Juizz, op de Overtoom, ziet niet per se de gevaren. Hij verkoopt in zijn winkel veel speed pedelecs, waarmee een snelheid kan worden gehaald van 45 kilometer per uur. 'Het is een enorm goed alternatief voor de auto, bijvoorbeeld voor mensen die dagelijks afstanden moeten rijden van tien tot dertig kilometer. Ter ver voor de fiets, maar niet praktisch met de auto.'

Ik vrees dat Roderick van den Berg meer klanten krijgt dan Ralf Braakman. En er zijn altijd ondernemers die graag verdienen aan het toegeven aan de slechtste instincten van de mens.

Ik rijd tegenwoordig dagelijks op een scootmobiel. Het moet mogelijk zijn dat ook 45 km/u te laten rijden. Ik zie ze al scheuren door het winkelcentrum. Ik houd het maar op een wandeltempo. Alleen op fietspaden ga ik een ietsje sneller.

PRETPARK

Er gaat tegenwoordig bijna geen dag voorbij of er verschijnt wel ergens, vaak in Het PAROOL, een artikel over de almaar toenemende drukte in het centrum van Amsterdam. Nu blijkt er een petitie te zijn van de Vrienden van de Amsterdamse Binnenstad, die oproept tot het verbieden van de bierfiets.

Ik heb die rijdende bar, die de bezoekers zelf moeten voortbewegen, een keer of twee gezien en ik geef direct toe dat die geen verheffende aanblik biedt, maar Het PAROOL schrijft (m.i. terecht):  'Probleem wordt niet opgelost met een verbod op de bierfiets'. Een petitie van de Vrienden van de Amsterdamse Binnenstad heeft binnen twee dagen al 3000 reacties gekregen. Maar hoe erg is het nu eigenlijk? Heeft Amsterdam werkelijk geen grotere problemen dan de bierfiets?

(...) Het voertuig is (...) het zinnebeeld geworden van 'het verkeerde soort toerisme', de pretparkisering die van Amsterdam een veredeld Disneyland maakt, waar toeristen vergeten dat er ook nog mensen zijn voor wie de stad niet alleen een citytrip is.

De afgelopen tien jaar heb ik met drie vrienden (Jan, Jan en Jan) trips gemaakt naar diverse buitenlandse steden die net als Amsterdam veel door toeristen, uit eigen land en buitenland, bezocht worden. Steden als Madrid, München, Sevilla en Florence, om er enkele te noemen. Zowel in Parijs als Londen ben ik diverse malen geweest. In al die steden bezocht(en) ik/wij vooral het centrum, maar ik heb nooit het gevoel gehad mij te bevinden in een pretpark of Disneyland, plaatsen waar ik niet dood gevonden zou willen worden.

Stephen Hodes (adviseur cultuur, toerisme, recreatie en horeca op het gebied van strategie en beleid, conceptontwikkeling, marketing, trendwatching, businessplanning, marktonderzoek en haalbaarheidsstudies) maakt zich wel degelijk zorgen. Dat de Amsterdammer zo graag aantrapt tegen de bierfiets, is volgens hem het gevolg van een botsing tussen bewoners en bezoekers. 'We hebben nu al veel meer toeristen dan tien jaar geleden. En over tien jaar komen er twee keer zoveel bezoekers als nu. Dat schuurt en de bierfiets is daarvan een symbool. Net als overigens Airbnb en de massa's op het Damrak bijvoorbeeld. Het is een optelsom van ontwikkelingen die de stad doormaakt.'

Ik kan me best voorstellen dat bewoners van het centrum wat moeite hebben met al die bezoekers. Mijn jongste zus woont nu al een paar jaar in een 250 jaar oud hofje in Haarlem. Dat bevalt haar prima, maar uiteraard ergert ze zich aan bezoekers die af en toe met hun neus tegen de ramen naar binnen loeren. Ga eens praten met de bewoners van Giethoorn of Orvelte.

Er is een aantal dagen per jaar tijdens welke ik het centrum van Amsterdam mijd als de pest: Koningsdag, de Uitmarkt, de Gay Pride Canal Parade. Dan mogen de toeristen hun gang gaan.

Als je als bewoner van het centrum niet tegen die dagelijkse toeristendrukte kunt, kun je altijd nog verhuizen naar Swifterbant, daar komt echt geen toerist. Doodstil is wellicht ook het proberen waard.

BEWEGEN

Sinds enkele weken bezoek ik een fysiotherapeute die mij leert beter te ademhalen. Dat is niet alleen goed voor mijn longen, maar ook voor mijn algemene conditie. Zij  legt er ook voortdurend de nadruk op dat ik zo veel mogelijk moet bewegen. Zij ziet gelukkig wel in dat lopen momenteel niet mijn favoriete manier van bewegen is, omdat dan mijn rug gaat protesteren. Fietsen is een goed alternatief, maar het stukje heen en weer naar AH zet niet echt aan en het weer nodigt ook niet altijd uit tot een flink eind fietsen. Dan moet ik dus thuis fietsen, waarvoor ik, dacht ik, zo'n hometrainer zou moeten aaanschaffen. De prijs voor zo'n apparaat komt al gauw in de buurt van € 200,00 en zo'n ding in je huiskamer is geen gezicht.

Tijdens de sessie van vorige week zei de fysiotherapeute dat ik even moest gaan fietsen op de 'stoelfiets'. Wat is nu weer een stoelfiets? Zie hier:

Je zet dat ding voor de stoel waarop je zit en je gaat trappen.

In een hoekje in de huiskamer valt het ding nauwelijks op en terwijl je oefent kun je dus rustig naar de tv kijken. En het kost minder dan € 50,00

Weer of geen weer, ik kan fietsen wanneer en zo lang als ik wil.

WERKWOORD

Tongen tussen de kattenbrokken bij de eerste Disco Boodschappen. Dat was een kop in Het PAROOL. Ja, poesen houden van vis, dus waarom zouden er geen tongen bij de kattenbrokken liggen? Moet je daar een heel artikel aan wijden?

'Tongen' is niet alleen een zelfstandig naamwoord, het is ook een werkwoord. Tongzoenen tussen de kattenbrokken, dus. Waar slaat dat nu weer op?

De Dirk van den Broek aan het Marie Heinekenplein stelde zich gisteravond dapper open voor de eerste Amsterdamse Disco Boodschappen. Toegang was verboden voor mensen zonder gastenlijstplek, of boodschappenlijstje.

Tussen de kattenbrokken en het bleekmiddel wordt om tien over tien al flink getongd.

(...) Vijfhonderd mensen, en misschien wel een paar meer, stonden vanavond vanaf negen uur te wachten voor een dichte Dirk van den Broek op het Marie Heinekenplein. De deelnemers aan de eerste supermarktdisco zijn goed ingedronken en hebben er zin in. Jongens en een meisje staan te dansen in de passage om ze nog verder op te zwepen.

Het Marie Heinekenplein ligt tegen de Heineken Experience aan. Harde muziek tijdens je boodschappen is natuurlijk weer een andere 'Experience' dan de gebruikelijke Muzak die de supermarkten te bieden hebben. Als deze Disco Boodschappen een (commercieel) succes blijken te zijn, gaan de supermarktketens natuurlijk tegen elkaar opbieden. Voor je het weet staat DJ Testo bij AH en Armin van Buuren bij Jumbo. LEUK!

BURGERMOED

Ik kende die term nog niet: 'burgermoed', maar Trouw had er een artikel over. Maatschappelijk en bij justitie is er voor die burgermoed sinds een jaar of tien wel meer begrip. Medewerkers van Albert Heijn die een winkeldief in elkaar sloegen konden op sympathie rekenen, prins Bernhard betaalde hun boete. De vrouw die op een tasjesdief inreed kreeg bijval, net als recent de juweliersvrouw in Deurne die twee overvallers doodschoot. Politici braken een lans voor mensen die zelf optreden tegen geweld. Zij voeden daarmee de publieke opinie ten gunste van de burgermoed. Nu moet die burgermoed zich ook in de trein gaan manifesteren, wanneer NS-personeel agressief wordt bejegend.

De Stichting Maatschappij en Veiligheid liet uitzoeken of burgers kunnen worden ingezet bij het vergroten van de veiligheid in het openbaar vervoer. De conclusie op basis van het rapport 'Burgermoed als oplossing voor onveiligheid in het openbaar vervoer?' is duidelijk. Ja, een bijdrage van burgers is redelijk en mogelijk. Burgers hebben een eigen verantwoordelijkheid voor veiligheid, en die kunnen ze waarmaken als zij maar geleerd hebben hoe ze moeten handelen. Dat kunnen ze volgens voorzitter Pieter van Vollenhoven in een halfuurtje leren.

Mocht ik ooit zo'n geval van agressie in de trein, of ergens op straat, meemaken, dan heb ik natuurlijk een goed excuus om mij daarin niet te mengen. Het kan tot fysieke inspanning leiden, maar na enkele ogenblikken sta ik al naar adem te happen. Los daarvan ben ik nooit erg sterk geweest, dus ik ben nooit in staat geweest een agressief persoon onder de duim te houden.

Het is dus makkelijk voor mij om te zeggen: 'Ik zou wel willen optreden, maar ik kan het niet.' Maar zou ik werkelijk het lef hebben? Pieter van Vollenhoven heeft makkelijk praten: volgens mij maakt hij niet veel gebruik van het openbaar vervoer en hij zal ook niet vaak alleen over straat gaan. Ik zal het maar eerlijk zeggen: 'Ik ben blij dat ik een goed excuus heb.' Gelukkig heb ik ook nog nooit van dichtbij zo'n geval van agressie meegemaakt. We moeten ook niet doen alsof het voortdurend en overal voorkomt.

ROKJES

Gisteren was het de eerste echt mooie dag van 2015 en prompt werd er weer alom gepraat en geschreven over 'rokjesdag'. Filmer Johan Nijenhuis, las ik bij nu.nl, maakte van de gelegenheid gebruik om met de verborgen camera 'sfeerbeelden' te schieten in het Vondelpark en op het Museumplein. Die sfeerbeelden zullen onderdeel gaan uitmaken van de film 'Rokjesdag'. Rokjesdag gaat over diverse singles die op de eerste mooie lentedag samenkomen tijdens een kookworkshop in Amsterdam. De film telt vijf verschillende verhaallijnen waarvan er vier op 'rokjesdag' tot een hoogtepunt komen. Deze foto illustreerde het artikel:

Ik neem aan dat in de film, die rond deze tijd in 2016 te zien zal zijn, veel van deze beelden zullen voorkomen. De regisseur was eerder verantwoordelijk voor kaskrakers als Costa, Verliefd op Ibiza en Toscaanse Bruiloft. Volgens mij zijn dat geen films die je als filmliefhebber per se gezien moet hebben.

Als je googelt met 'rokjesdag' krijg je nog meer foto's als die hierboven te zien. Gaat het nu alleen om de benen, of vooral om de stille hoop op 'net iets meer'?

Ik ben gisteren maar kort buiten geweest, even heen en weer naar AH. Ik heb er niet op gelet, maar het is me ook niet spontaan opgevallen dat er meer rokjes werden gedragen dan tijdens de voorgaande dagen.  En ik begrijp ook niet waar al die opwinding en (mannelijke) verwachting toe dienden. We hebben nog een halve lente en een hele zomer te gaan, waarin het best nog eens een paar dagen mooi weer zou kunnen worden. Dan valt er veel meer vrouwelijk schoon te zien en mogelijk te bewonderen. Die rokjesdag kunnen we dus best missen.

VERANTWOORDELIJK

Wat fijn voor Sjaak Rijke en zijn omgeving dat hij onverwacht bevrijd is uit de gevangenschap waarin hij ruim drie jaar gehouden werd door Al Qaida in Mali. In een video die in november opduikt, is hij geëmotioneerder dan ooit. 'Ik hou mijn regering verantwoordelijk voor elk leed dat mij overkomt.' Dat las ik in de Volkskrant. Hoezo is de regering verantwoordelijk? Heeft die hem naar Mali gestuurd? Toen Rijke en zijn vrouw voor een 'droomreis' naar o.a. Mali vertrokken, gold voor dat land een negatief reisadvies.

Het echtpaar hield een logboek van zijn reis bij op het Internet. 'Al Qaida zou hier zitten. We hebben geen idee of het waar is, of gewoon een manier om links en rechts om een beetje geld af te troggelen voor hun 'bewaking'', schreef Tilly. Sjaak vond alle waarschuwingen, ook ter plekke, 'een beetje onzin'.

Sjaak heeft drie jaar ruim de tijd gehad om na te denken over de vraag wat hij bij een volgende reis zal doen naar een land waarvoor een negatief reisadvies geldt. Zal hij dat weer als 'een beetje onzin' betitelen en toch gaan? En als hem dan weer iets naars overkomt, is dan weer de regering verantwoordelijk?

O ja, het kan natuurlijk zijn, dat Sjaak door zijn ontvoerders werd gedwongen te zeggen dat de regering verantwoordelijk was. Dan heeft hij nu alle vrijheid dit even recht te zetten.

EED

Vanaf 1 april jl. moeten niet alleen de bestuurders en de commissarissen van banken, maar alle medewerkers een eed afleggen: 

• Ik verklaar dat ik mijn functie als bankier integer en zorgvuldig zal uitoefenen.
• Ik zal een zorgvuldige afweging maken tussen alle belangen die bij de bank betrokken zijn, te weten die van de klanten, de aandeelhouders, de werknemers en de samenleving waarin de bank opereert.
• Ik stel in die afweging het belang van de klant centraal en zal de klant zo goed mogelijk inlichten.
• Ik zal mij gedragen naar de wetten, de reglementen en de gedragscodes die op mij als bankier van toepassing zijn.
• Ik zal geheim houden wat mij is toevertrouwd.
• Ik maak geen misbruik van mijn bancaire kennis.
• Ik zal mij open en toetsbaar opstellen en ik ken mijn verantwoordelijkheid voor de samenleving.
• Ik zal mij inspannen om het vertrouwen in het bankwezen te behouden en te bevorderen.
• Ik zal zo het beroep van bankier in ere houden.

Op de website van de Rijksoverheid lees ik: Met de uitbreiding van de reikwijdte van de bankierseed worden verdere stappen gezet voor een integere en beheerste bedrijfsvoering bij banken.

Een wethouder zegt in de eed/belofte die hij/zij bij zijn/haar ammbtsaanvaarding aflegt, o.a. het volgende: Ik zweer (beloof) dat ik getrouw zal zijn aan de Grondwet, dat ik de wetten zal nakomen en dat ik mijn plichten als wethouder naar eer en geweten zal vervullen. Wat lees ik nu op de website van Elsevier? Wethouder Idzerd Lautenbach (CDA) van de gemeente Buren is dinsdag opgestapt. De bestuurder heeft eigenhandig een collegevoorstel gewijzigd, de paraaf van een ambtenaar vervalst en het voorstel vervolgens in het college gebracht. Dat schrijft de gemeente Buren op haar website. Woensdag doet de gemeente aangifte tegen Lautenbach. Volgens De Gelderlander wordt hij beschuldigd van valsheid in geschrifte. Voormalig gedeputeerde Hooijmakers van Noord-Holland werd onlangs veroordeeld voor ambtelijke corruptie, valsheid in geschrifte en witwassen. Hij heeft ooit ook zo'n soort eed of belofte afgelegd.

Wat ik maar zeggen wil: zijn regering en parlement werkelijk zo naief dat ze denken dat (het massaal afleggen van) die 'bankierseed' ertoe zal leiden dat de banken weer braaf al dagene zal doen wat de klanten, de aandeelhouders, de werknemers en de samenleving van ze verwachten?

RISICO

Ik heb geen kinderen. Ik heb dus geen duidelijk inzicht in de risico's die ze lopen en ik weet niets van de bezorgdheid die je kunt voelen, wanneer je kind buiten je gezichtsveld is, bijvoorbeeld op weg naar en van school of bij gewoon buiten spelen. Waar anders dan in de VS zijn ze op dit gebied weer eens volledig doorgedraaid? Ik las daarover in de Belgische krant 'De Standaard'. De kop boven het artikel zegt al veel: Een kind alleen op straat? Bel 911! (911 is de Amerikaanse 112.)

De Amerikaanse kinderbescherming beschuldigt Alexander en Danielle Meitiv van verwaarlozing, omdat ze hun kinderen Rafi (10) en Dvora (6) alleen naar de bibliotheek en speeltuin laten gaan. ‘Dat kinderen buiten moeten zijn, is in de VS een revolutionair idee geworden.’ De Meitivs zijn hooogopgeleide mesen die goed verdienen. Ze wonen buiten Washington, D.C., in een buurt waar veel soortgenoten wonen, geen achterstandswijk dus.

De kinderen Rafi (10) en Dvora (6)hebben als ze zonder hun ouders buiten zijn een geplastificeerd kaartje bij zich. ‘Ik ben niet verdwaald’, staat erop. ‘Mijn ouders weten waar ik ben. Als u met mijn moeder wilt praten, kunt u haar op dit telefoonnummer bereiken.’ ‘Ik heb die kaartjes gemaakt,’ zegt moeder Danielle Meitiv, ‘omdat volwassenen hen dagelijks op straat aanspreken.’ Voorbeeld: De kinderen zijn door hun vader naar een speelplaats gebracht op 1,5 km van hun huis. Ze gaan lopend terug naar huis. De route loopt via een voetpad langs een drukke weg, Georgia Avenue. Toen ze halfweg waren, merkte een automobilist de kinderen op. Hij belde het alarmnummer 911, twee politieauto’s met zwaailichten rukten uit en reden de kinderen klem. De kinderen werden thuisgebracht, begeleid door de agenten en een medewerker van de gealarmeerde kinderbescherming. Alexander moest een verklaring tekenen, waarin hij beloofde dat hij de kinderen geen moment meer uit het oog zou verliezen. Pas daarna vertrokken ze.

De kinderbescherming heeft Danielle en Alexander vorige maand formeel berispt wegens ‘verwaarlozing’. Het echtpaar is in beroep gegaan, maar kan in het ergste geval de ouderlijke macht kwijtraken. (...) Amerikanen zijn voortdurend bezorgd over hun kinderen. Overal dreigt gevaar: een kind kan een ongeluk krijgen, verdwalen, stikken in een pinda, lage rapportcijfers halen, of een enge ziekte krijgen. Het ergste scenario: een kind kan ontvoerd worden door een vreemde. Het is een angst die voortdurend gevoed wordt door populaire opvoedingsblogs en nieuwsprogramma’s met maar één boodschap: uw kind is niet langer veilig. (...) Staten hebben regels vanaf welke leeftijd een kind thuis alleen mag zijn, dus niet eens buiten. Maryland, waar de familie Meitiv woont, is mild: 8 jaar. In Illinois mag een kind pas vanaf zijn veertiende alleen thuis zijn.

We zijn hier gewend om allerlei Amderikaanse gewoonten en gebruiken over te nemen. Ook hier wordt nogal eens de indruk gewekt dat het niet zo veilig is op straat. Als er dan echt iets aan de hand is laten de overheid en andere instanties het afweten. Gisteren werd een man tot 18 jaar gevangenisstraf veroordeeld, omdat hij zijn verstandelijk gehandicapte stiefdochter (20) had doodgeslagen. Het gezin stond bekend als 'probleemgezin' en niet minder dan zevenentwintig (27!) instanties hielden zich ermee bezig. Er scheen alleen nogal een gebrek te zijn aan enige coördinatie.

Je kunt, zoals in de VS, de gekste regeltjes bedenken  en de vreemdste ideeën hebben, maar worden onze kinderen daar echt veel gelukkiger van?

EXOOT

Af en toe zie ik er vanuit mijn huiskamer een voorbij vliegen: een halsbandparkiet.

Deze exoot - hij hoort hier helemaal niet 'in het wild' voor te komen - is al geruime tijd, zo ongeveer sinds de zeventiger jaren van de vorige eeuw, een veel geziene gast in Amsterdam en omgeving. Over de herkomst doen allerlei verhalen de ronde. Een van de bekendste is dat een oud vrouwtje een paartje dat zij thuis had in het Vondelpark zou hebben losgelaten. Dat is volgens een artikel in Het PAROOL niet waarschijnlijk: Een enkel paar­tje kan broeden tot het een ons weegt, zegt stadsecoloog Remco Daalder, maar voor het ontstaan van een gezonde populatie zijn minstens enkele tientallen mannetjes en vrouwtjes nodig. Volgens de laatste telling vlieger er in Amsterdam momenteel zo'n vierduizend halsbandparkieten rond.

Een mogelijke verklaring schuilt in de aanwezigheid van een grote kolonie halsbandparkieten op een steenworp afstand van het Vondelpark in die jaren, namelijk op de zolder van het gebouw van het Amerikaanse bedrijf Sperry Remington op de Overtoom 263-271. (...) In 1977 werd het bedrijf opgesplitst en verhuisden de nieuwe onderdelen naar Zaandam en Woerden. Sloothaak (oud-medewerker van het bedrijf): 'Ik ben er niet bij geweest, maar ik vermoed dat bij de ontruiming de ramen van de zolder zijn opengezet. De vogels vangen was onmogelijk.'

Weer wat geleerd.

TEST

Omdat het nu eenmaal Pasen was, had Het PAROOL croissants laten testen van tien verschillende producenten/leveranciers. Een goede croissant is niet te groot, niet te klein, niet te luchtig, vol boter, maar niet te vet, krokant, maar niet zo dat je met een mond vol schilfers zit.

Hoe zinnig is het testen van croissants? Je kunt ze lekker vinden, maar je kunt heel goed zonder, als je je een gewone boterham of broodje kunt veroorloven. Voor mij is een croissant letterlijk 'gebakken lucht'.

Als beste croissant (in Amsterdam) kwam uit de bus die van het Vlaamsch Broodhuys. Wat moet je met die wetenschap? Dat Broodhuys bevindt zich in de Constantijn Huygensstraat, dichtbij de Overtoom. Toen ik nog op de Geuzenkade woonde kocht ik daar wel eens brood, want het kostte me minder dan tien minuten om daar te komen. Als ik nu een keer de lekkerste croissants zou willen eten, zou ik echt geen uur (heen en terug) gaan fietsen om ze bij het Broodhuys te gaan halen. Evenmin zou ik zo'n reis maken voor 'de beste oliebol' of 'de beste haring', die ook elk jaar opnieuw getest worden. Wie doet er eigenlijk iets met zulke tests?

FAILLIET

In Trouw las ik een artikel van Stijn Fens onder de kop: Het Paasfeest in Nederland is failliet.

Net als banken in moeilijkheden door de overheid geholpen kunnen worden, zou er een opkoopregeling voor failliete feestdagen moeten komen. De regering stelt een strak regime in. Op paaszaterdag zijn alle winkels voortaan dicht, er wordt niet gesport, treinen en bussen rijden na acht uur 's avonds niet meer. Het land valt stil en verandert in een grote graftombe. Is het Fens nooit opgevallen dat de meerderheid van de Nederlandse bevolking niet in (een) God gelooft? Die mensen hebben geen flauw idee wat de betekenis van Pasen is. Die weten alleen dat ze een extra lang weekend hebben om naar de camping of de meubelboulevard te gaan. De supermarkten hebben er de afgelopen weken ingeramd dat we op zijn minst feestelijk moeten ontbijten. Fens stelt de vraag: Wist u trouwens dat de website van deze supermarktketen meer dan vijfhonderd paasrecepten bevat? Ik dacht dat we ons alleen tijdens de Kerstdagen moesten uitsloven bij het bereiden van maaltijden.

Over vijftig dagen is het Pinksteren. Bij mijn weten heeft de commercie daar nog niets bij bedacht. Dat Christelijke feest heeft iets te maken met de Heilige Geest. Misschien kunnen spirituele organisaties daar iets bij bedenken.

We houden het wel droog vandaag, geloof ik, maar echt lekker weer wordt het nu ook weer niet. Ik weet niet wat jullie doen, maar ik houd het vandaag bij lezen met op de achtergrond de Ronde van Vlaanderen.

PONTON

Ik heb, dankzij Het PAROOL, weer iets bijgeleerd: 70 jaar geleden werd in de Tweede Wereldoorlog een brug van ponten over het IJ gemaakt, zodat mensen naar Noord konden om hun honger te stillen. Op 5 mei aanstaande wordt deze brug opnieuw aangelegd.

Natuurlijk was er in Noord geen eten te vinden. Stedelingen trokken de stad uit naar omliggende boerderijen om hun laatste bezittingen te ruilen voor bijvoorbeeld een zak aardappelen. Vanuit Amsterdam liepen zij, over de pontonbrug, naar Waterland en zelfs naar West-Friesland. Velen overleefden op deze tocht de heftige kou niet.

Dit jaar worden er geen ponten gebruikt, maar pontons. Ze vormen een tijdelijk, drijvend monument. Er is een speciale website.

Officiële feestelijkheden hebben vaak een oubollig karakter. Ik vind dit een behoorlijk leuk idee.

AFWEZIG

Gisteren verliet ik om 09:30 uur mijn woning. Vannacht om 00:20 uur keerde ik weer terug. Tussen die tijd had ik mij door Connexxion, NS en Arriva laten vervoeren naar het rustieke Drentse Dalen, waar ik vis à vis weer eens kon bijpraten met schoonzus en zwager, en vice versa. Ik had dus nauwelijks tijd en gelegenheid mijn Beggartalk van hedenochtend voor te bereiden en te schrijven. Dus: ...

ALLEENSTAAND

In EenVandaag hoorde ik dat het aantal alleenstaanden met 50.000 per jaar toeneemt, maar het aantal woningen voor alleenstaanden neemt niet toe, zeker niet navenant. Waar denken ze aan bij 'woningen voor alleenstaanden'? Als ik het goed begrepen heb, aan één- of tweekamerwoningen en daarvan zijn er niet genoeg. Nou, en?

Ik ben alleenstaand. Tot een jaar of drie geleden had ik zo'n tweekamerwoning. Ik besloot te verhuizen. Bij het zoeken naar een nieuwe woning heb ik toen echt niet uitsluitend gekeken naar één- of tweekamerwoningen. Ik keek alleen naar de buurt en de betaalbaarheid. Nu woon ik dan ook in een vierkamerwoning en het bevalt me uitstekend. Dat zouden meer alleenstaanden moeten doen.

VERGELIJKBAAR

Kop in Het PAROOL: Kleindochters Van der Valk openen vergelijkbaar concept in Amsterdam. Het gaat hier dus om een restaurant, de 'Kleine Valk'. Wat is dit nu voor taal? Het gaat hier helemaal niet om een concept. Bij concept immers denk ik aan een plan, een ontwerp. Maar dit restaurant is klaar, anders wordt het niet geopend. Vergelijkbaar betekent naar mijn idee 'te vergelijken met', niet 'gelijk aan'.  Je kunt dit restaurant immers ook vergelijken met de 'De Librije' in Zwolle of met de eerste de beste shoarmatent, maar daar gaat het niet over. De schrijver van het artikel bedoelt natuurlijk: wat je in dat restaurant kunt krijgen lijkt heel sterk op wat je in de restaurants van Van der Valk langs de snelwegen kunt krijgen. Dat zeggen de tweelingzusjes Van der Valk die het nieuwe restaurant gaan uitbaten dan ook: Op onze menukaart staan alle gerechten die je in de Van der Valkhotels vindt: een goede tournedos, kabeljauw en natuurlijk de schnitzel.

Omdat ik nooit heb leren autorijden, ben ik niet vaak langs de snelwegen te vinden en heb ik ook maar zelden een restaurant van Van der Valk bezocht. Moet ik nu blij zijn dat een gelijksoortig restaurant zich aan de rand van het centrum van Amsterdam bevindt? Het bevindt zich namelijk naast de voormalige Heineken Brouwerij, die nu een 'Experience' is. Waarom hebben die zusjes hun restaurant niet 'Van der Valk Experience' genoemd?